Mijn vader is een echte vader voor mij geweest, streng maar rechtvaardig. Ik mocht veel en hij heeft veel van mij te verduren gehad. In 2010 overlijdt zijn grote liefde Mien met de bijnaam Kees 🥺
Ze zijn dan al ruim 30 jaar getrouwd en even staat zijn wereld stil ondanks de liefde die hij krijgt van mij en zijn dan nog 2 kleindochters. In november zelfde jaar krijgt hij te horen dat hij nierkanker heeft en stapt hij in een rollercoaster die ziekenhuis en chemo en opnames heet.
In 6 maanden tijd gaat hij naast alle keren dat hij voor de chemo moet nog 4 keer het ziekenhuis in omdat zijn lichaam het bijna niet aankan en exact een jaar nadat zn vrouw overleden is gaat hij zeer kritiek het ziekenhuis weer in. Als een wonder krabbelt hij weer op en gaat het langzamerhand weer wat beter en zelfs de oncoloog is verbaasd over hoe hij herstelt. Alle controles die volgen doen iedereen versteld staan want de tumorcellen die er nog zaten na het verwijderen van de nier stoppen met groeien en slinken zelfs nog iets verder. De oncoloog heeft zelden iemand gezien die deze vorm overleefd heeft en ze is dan ook super trots op hem, net als ik natuurlijk. Mijn papa, mijn fundering, daar was ik maar wat zuinig op.
Jaren gaan voorbij met ups en downs, maar vooral met veel, heel veel liefde van en voor zijn kleine meisjes Dev en Faith. Tot er een moment komt dat hij weer niet lekker word en er na allerlei onderzoeken blijkt dat zijn hart na alle behandelingen een opdonder heeft gehad en er hartfalen word geconstateerd. Opnieuw breekt er een spannende tijd met veel onderzoeken en opnames plaats, levensstijl aanpassen en dat soort dingen word gewoonte. Ook nu gaat het weer en hele poos goed en kan hij zijn geluk niet op als hij hoort dat hij nóg een kleinkind krijgt. Als dat dan ook nog een jongetje blijkt die geboren word op zijn trouwdag is hij zo trots al een aap met 7 piemels.
4 jaar gaan voorbij en we genieten van hem, zijn zelfs in januari nog met hem op vakantie geweest. En nu, nu zomaar onverwacht beland hij in het ziekenhuis want eigenlijk ging ie heel goed en voelde hij zich prima. Dan krijg je een telefoontje wat ik 1 klap je leven veranderd. In tijd van 4 dagen waarin je in een ware rollercoaster zit raak je gewoon je vader kwijt! De laatste die we nog hebben want ook m'n schoonouders zijn we al kwijtgeraakt in een tijdsbestek van 5 maanden.
Zijn laatste dagen/uren ben ik bij hem geweest, ik heb 60 uur niet geslapen en bij hem gezeten, z'n hand vastgehouden en tegen hem gepraat. Ik heb hem verteld dat ik van hem houd maar dat ik het zou begrijpen als hij ging. Ik heb hem zelfs gezegd op het einde ga maar, ga maar naar mama toe dan heb je rust. Nog niet eerder heb ik mijzelf zo leeg en verloren gevoeld als nu. En dan begint er weer een ander ritje in diezelfde rollercoaster, regelen van de uitvaart, kaarten, bloemen je kunt het zo gek niet verzinnen maar het komt op je af! En dan ontdek je dat je vader is onderverzekerd voor zijn uitvaart. We maken er geen grote gebeurtenis van maar zelfs nu nu we het ingetogen en sober houden komen we te kort. Het spreekwoord de een zijn dood is de ander zijn brood is niet voor niets uitgevonden want het is echt zo. Zelfs de corona heeft hier invloed op want het is zo druk dat we een heel weekend langer moeten wachten op de plechtigheid wat ook weer extra kosten met zich meebrengt. In totaal komen we zo'n 1800-2000 euro te kort die ik helaas zelf niet op kan hoesten. Zelf had hij enkel een aow en letterlijk een pensioen van 40 euro p.m dus dat zet ook geen zoden aan de dijk. Het zit totaal niet in mijn aard om om hulp te vragen maar in dit geval heb ik geen andere keus. Ik zou jullie hulp enorm waarderen! 🙏🏼 Dankjewel...