Ik zou mijn vader even voorstellen. Mijn vader is een man van 55 jaar en heeft zijn hele leven voor iedereen klaar gestaan. Hij heeft 17 jaar op de ambulance gewerkt en heel wat levens gered, Maar voor hem was zijn werk zijn passie en hij deed het met alle liefde.

Wij dachten altijd dat zo'n sterke man die nog nooit ziek is geweest zijn werk natuurlijk nog jaren uit zou voeren en dit dacht hij zelf natuurlijk ook, Tot 18 maart 2016 het was drie uur s'nachts en hij krijgt een ontzettende pijn op zijn borst met uitstraling naar zijn arm. Als ambulance broeder besluit hij zelf de spoedpost te bellen over deze klachten, Echter vond de assistente dit blijkbaar niet erg genoeg klinken om gezien te mogen worden na aandringen van mijn vader mocht hij uiteindelijk dan toch langskomen.

Eenmaal in het ziekenhuis aan gekomen werd hij gezien door een bekende arts vanuit zijn vak.

de arts stelde zonder nader onderzoek vast dat het om pericarditis zou gaan (een ontstoken hartzakje)en ze werden weer naar huis gestuurd met pijnstilling zonder een hartfilmpje of onderzoek van een cardioloog. Volgens de arts kwam dit wel vaker voor en moest hij zich maandag even melden bij zijn eigen huisarts.

Mijn vader vertrouwde het niet maar wou niet zijn collega's lastig vallen en besloot om dan toch maar tot maandag af te wachten.

Eindelijk maandag, mijn vader melde zich om acht uur s'ochtends bij de huisarts en deze nam de diagnose klakkeloos over van de spoedhuisarts en hij kreeg weer pijnstilling. Nadat dinsdag de pijn nog steeds in alle heftigheid aanwezig was belde hij weer naar de huisarts 4 keer heeft hij gebeld met angst dat het niet goed zou zijn voor zijn gevoel. De assistente gaf steeds aan dat de dokter zou terug bellen toen de huisarts om vijf uur belde en mijn vader aandrong op een hartfilmpje en bloedonderzoek was dit niet meer mogelijk voor dezelfde dag en moest dit uitgesteld worden tot de volgende dag.

Dinsdag middag ben ik naar huis gegaan met een naar gevoel in mijn maag het voelde alsof we allemaal hierop voorbereid waren dat dit ging gebeuren, Als ik maar niet gebeld word dacht ik nog.

Dinsdagavond acht uur ging mijn telefoon het was mijn moeder en ik wist meteen dat het foute boel was, in tranen vertelde ze mij dat het niet goed ging met pa en dat de ambu onderweg was. 

met totale paniek trof ik daar mijn moeder in shock en mijn vader schreeuwend van pijn op de stoel, zijn collega's waren met hem bezig maar aan hun gezicht te zien was dit foute boel. 

Moet loeiende sirene's gingen ze naar het ziekenhuis. eenmaal daar aan gekomen waren ze al met bezig hij zou gedottert worden want hij had een heel ernstig hartinfarct. Daar zaten we dan met onze familie allemaal van slag en wachten op de dokters. Het duurde en het duurde maar en na een uur kwam de arts ons vertellen dat hij in een cardiogene shock was geraakt, Dit is een eindstadium van een lichaam en hier kom je zelden uit. Het was wachten op de torax chirug die moest belissen of een operatie nog haalbaar was. Het bleek namelijk te gaan om een oud infarct van zaternacht en dit heeft  zwak weefsel veroorzaak waardoor er dus zojuist een gat van tien vierkante centimeter in zijn tussenkamers heeft geslagen. 

De situatie was zorgwekkend gelukkig besloot de arts om hem te operen en het gat te dichten zijn overlevingskans was 20 % en wij namen met zijn allen afscheid van hem.

Na een lange operatie kwamen daar dan de artsen om te vertellen dat de operatie was mislukt het weefsel was te zwak en zijn situatie was zorgwekkend, Hij zou de IC niet meer halen waarschijnlijk.

Wonder boven wonder heeft hij dat toch gered. Wel in hele slechte conditie met apparaten die zijn lichaamsfuncties overnamen. En nu was het afwachten de artsen wisten niet wat ze moesten omdat dit bijna nooit eerder voor was gekomen omdat er bij een infarct ingegrepen word normaal. De weken versteken en na 6 keer afscheid nemen, vele delieren, longstonteking en verdere complicaties verder leefde hij buiten iedereens verwachting nog steeds en hebben ze uiteindelijk het gat toch nog kunnen dichten. Ongelovelijk dat er na zo'n periode toch nog iets postiefs kon gebeuren en hij begon mijn zijn hertelproces. Je kunt je voorstellend dat na een periode van bijna twee maand kunstmatige coma en beademing dat het lichaam alles opnieuw moet leren en hij begon met zijn revalidatieproces. 

Met ups en down heeft hij het toch voor elkaar gekregen dat hij momenteel weer thuis is en zich goed voelt. Hij kan zich redden maar het is niet meer de man die hij was voordat dit gebeurde met zijn slechte hart word hij niet geen 100, Samen met mijn moeder proberen ze er het mooiste van te maken in het leven. Door neurologische problemen is een gedeelte van zijn linkervoet gevoelloos en wordt de koppeling van een auto induwen lastig. Nou is autorijden zijn passie en is hij gelukkig goed gekeurd voor zijn rijbewijs. Met hun huidige auto is momenteel van alles mis en is voor hem bijna geen optie om in te rijden,het is geen automaat en de rolstoel past er amper in, en aangezien het strand en de zee voor hem een toevlucht is zou ik zo graag zien dat ze in een veilige auto saampjes kunnen genieten en lekker op pad te kunnen 

Ik heb zelf helaas niet de financien om dit voor hun mogelijk te maken en door alle hoge zorgkosten is dit voor hun ook helaas niet mogelijk. Met het mooie bedrag van 6000 euro weet ik zeker dat jullie ze erg gelukkig kunnen maken bij het kopen van en goede veilige auto. Mocht er van dit bedrag nog wat overblijven dan kunnen ze misschien nog een dagje naar zee.