Help met een frisse start na jarenlange depressie

Help met een frisse start na jarenlange depressie | Geld inzamelen
 
 
Help alsjeblieft met een frisse start na jarenlange depressie

Hoi, 

 

Ik hoop dat je even de tijd wil nemen om mijn lange verhaal te lezen, want ik leg graag uit waarom donaties mij uit de brand kunnen helpen.
Voor als je geen zin hebt in een ellenlang verhaal, kun je ook de korte versie lezen. 

 

Korte uitleg:

Vanaf mijn 7e tot en met mijn 24e heb ik depressieve gedachten gehad of ben ik depressief geweest. Vanaf mijn 18e ben ik in behandeling hiervoor, maar die behandelingen hielpen toen niet. In de cruciale tijd waarin ik op mezelf ging wonen, heb ik ondanks de depressie geprobeerd te werken en te studeren. Jammer genoeg lukte dit niet en in die tijd ben ik steeds depressiever geworden. Doordat ik niet kon werken heb ik in die tijd veel schulden opgebouwd, wat ook absoluut niet hielp. 4 jaar geleden is er eindelijk een behandeling met antidepressiva aangeslagen en sindsdien voel ik me een stuk stabieler. Ik ben vanaf toen weer gaan proberen te studeren en werken, en ik ben al een tijdje bezig met het aflossen van mijn schulden. Ik probeer stabiel en ok te blijven, maar de schulden wegen erg zwaar op mijn gesteldheid en bezorgen me heel veel stress. Niemand in mijn omgeving kan me helpen. In mijn zoektocht naar een oplossing ben ik hier beland en ik hoop dat mensen mij willen helpen om zo snel mogelijk de schulden af te lossen, of voor een gedeelte af te lossen, zodat ik me eindelijk kan richten op een nieuwe, frisse start.

Mocht je doneren, echt ontzettend hartelijk dank! Zo niet, wil ik je bedanken voor de aandacht.

 

Lange uitleg:

Op mijn 7e wist ik eigenlijk al dat er iets niet klopte. Ik had regelmatig, bijna altijd, een onbeduidend gevoel, nergens zin in en ik voelde me alsof ik nergens bij hoorde. Op school niet en thuis ook niet, want daar was veel spanning. Ik voelde me alleen. Ik snapte mensen om mij heen niet, ik snapte niet wat ze leuk vonden aan de activiteiten die ze deden en ik begreep ook niet waar ze de energie vandaan haalden om die activiteiten buiten school te doen.

Ik deed maar gewoon wat me te doen stond, maar ook niets meer dan dat: ik ging naar school, ik at, ik zat, ik sliep. Om te voorkomen dat mensen er achter zouden komen dat ik anders was dan zij, vertoonde ik sociaal wenselijk gedrag (oftewel: ik deed alsof er niets aan de hand was), waarna ik volledig uitgeblust van school thuis kwam. Dit is het patroon waaraan ik me als kind jarenlang heb vastgeklampt. Dit ging zo door tot ik 18 was, totdat ik het masker wat ik jarenlang had meegesleept niet meer verder kon dragen. Ik kon gewoon niet meer, ik stortte in.

Ik heb toen eindelijk aan de bel getrokken bij mijn ouders en de huisarts en heb verschillende psychologen en psychiaters bezocht om erachter te komen wat er nu mis was. Met een diagnose voor klinische depressie op zak, volgde ik braaf therapieën en nam ik de voorgeschreven antidepressiva. Hiervan dacht ik tijdelijk dat ik er van opknapte, maar achteraf gezien was dit geloof ik meer een reactie op het feit dat ik eindelijk hulp had gezocht. Ik dacht dat het wel ging en besloot het ouderlijk huis te verlaten en te proberen toch maar een eigen leven te starten. Maar eenmaal op mezelf, viel ik in een nog groter dal. Ik heb me nog nooit zó eenzaam gevoeld als dat ik me toen voelde. Doordat ik weer een masker ophield, en niemand erover durfde te vertellen, isoleerde ik mezelf nog meer van mijn ouders en van het kleine aantal vrienden dat ik nog had.

Het ging van kwaad tot erger. Ik probeerde te studeren, ik faalde. Ik probeerde te werken, ik faalde. Niets lukte, want ik voelde me verschrikkelijk waardeloos, lusteloos, energieloos. Ik kwam dagenlang mijn bed niet uit. Lopen ging moeizaam en trappen ging ik al helemaal niet meer op. Ik dacht heel rot over mezelf en vond eigenlijk dat ik het niet verdiende om er te zijn. Een stuk onkruid, dat was ik. En alle gedachten die ik had brachten me uiteindelijk tot telkens weer dezelfde conclusie: het leven heeft geen zin. 

Soms ging het even een paar dagen wat beter, hees ik mezelf weer omhoog en dan probeerde ik weer te werken en te studeren, maar dat hield ik vervolgens niet langer vol dan 2 weken. Al snel hoefde ik naar geen van beiden meer te komen: je kunt niet bouwen op een medewerker die zo vaak uit valt en als student had ik het minimale aantal studiepunten niet gehaald. Dit was een hele donkere tijd, en de gevoelens die ik toen had zijn nog altijd dichtbij me, omdat ik me ze zo levendig kan herinneren dat ik spontaan begin te huilen als ik er aan denk. Het heeft jarenlang geduurd. In die tijd stapelden de schulden zich op en ook mede hierdoor werd de depressie alleen maar erger en kreeg ik steeds vaker paniekaanvallen. 

En toen kwam er een moment waarbij ik, net zoals op mijn 18e, wist dat ik hulp móest zoeken. Anders, dacht ik, werd het nog mijn dood. Zo leven was in ieder geval geen optie meer. Ik heb een psychiater opgezocht, een brief gestuurd en ik mocht op intake komen. Het duurde alsnog twee jaar voor ik me iets beter begon te voelen. De therapie die ik volgde heeft me onder andere geholpen om me bewust te zijn van mijn denkpatronen en hoe ik met mijn gedachten om kon gaan. Maar met dat alleen kwam ik er niet. Er werd continu gesleuteld aan de typen en de dosis medicatie, want telkens was er niet genoeg of geen effect. Na een jaar of twee, een kleine tijd nadat mijn medicatie voor de zoveelste keer was gewisseld, besefte ik me opeens iets. Ik besefte dat ik me al een paar dagen achtereen eigenlijk best ok had gevoeld. En vanaf dat moment ging het steeds beter.

En hier sta ik dan. Kijk, ik heb nu eenmaal ups en downs, meer downs dan ups, maar ik héb ups. 6 jaar geleden is het inmiddels, dat ik de juiste hulp heb kunnen krijgen. En 4 jaar geleden is het inmiddels, dat ik me daadwerkelijk iets beter begon te voelen. Ook al had ik nog steeds depressieve gedachten en had ik nog steeds de daarmee gepaard gaande cognitieve problemen, ik begon toch weer met studeren en werken. Ik haalde net aan de benodigde voldoendes om mijn vakken te halen en op het werk was ik ook niet bepaald op mijn best, maar meer zat er gewoonweg even niet in. En nu ben ik 28, net begonnen met een 'echt' werkleven, waarvan ik altijd heb gedacht dat ik die nooit zou hebben.

Maar de schulden die zich in 10 jaar tijd hebben opgebouwd zijn flink en zijn er nog steeds. Ik probeer al een tijd mijn schulden af te lossen, maar ik ben er nog lang niet en mijn inkomen is niet toereikend genoeg. Niemand in mijn omgeving kan me helpen. De schulden wegen erg zwaar op mijn gesteldheid, naast dat ik merk dat depressiviteit bij mij sowieso nog altijd op de loer ligt. Ik voel nog altijd dat getrek naar beneden en ik trek zo hard mogelijk terug naar boven, maar die schulden maken dit zo ontzettend veel moeilijker. Ik hoop dat mensen mij willen helpen met het zo snel mogelijk aflossen van die schulden, zodat ik mijn aandacht eindelijk kan richten op een nieuw begin. 

Mocht je doneren, echt ontzettend hartelijk dank! Zo niet, wil ik je bedanken voor het lezen van mijn verhaal.



Er zijn nog geen updates geplaatst voor deze actie.








1 donatie
€ 10,00
Doel: € 15.000,00
0%

Deze actie is gesloten.