Beste lezers,

25 oktober 2003 kwam mijn ergste nachtmerrie uit als kind, ik had plotseling geen moeder meer...

Mijn moeder is op 25 oktober 2003 plotseling overleden. 
Ze was 33 jaar jong en nog in de bloei van haar leven, ikzelf was 13 jaar en nog te jong om te beseffen dat ik haar eigenlijk wel heel hard nodig heb in het leven.

Ze was een hardwerkende persoon, kon met iedereen overweg en liet een feestje zeker niet schieten.
Alleen ik kon nog wel eens lastig zijn. Ik weet dat veel kinderen wel eens lastig zijn maar helaas was ik een probleem kind en kon het woordje nee niet verdragen.

Iedereen mocht haar graag overal waar ze kwam.
Haar hobby was zingen. Bij ieder liedje dat ze zong zag en hoorde je haar genieten altijd weer opnieuw. 

25 oktober 2003 werden mijn moeder en ik wakker en we keken altijd samen de reclame blaadjes die kwamen.
Op een geven moment voelde mijn moeder zich niet zo lekker... Ze kreeg het warm en vroeg of ik mijn stiefvader wilde wakker maken want die sliep nog even uit. Nadat ik hem wakker had gemaakt hebben we mijn moeder met een koud washandje in ondergoed op balkon gezet, dit omdat ze het zo warm had.
Mijn moeder had last van astma, we dachten al snel aan een soort hyperventilatie. Maar helaas... Het werd maar niet beter met mijn moeder totdat we hadden besloten om een ambulance te bellen. Nadat we hun aan de telefoon kregen, kregen we als antwoord laat haar maar door een zakje blazen, en dat was het daar moesten we het mee doen want ze wilde haar niet komen ophalen. We hebben haar natuurlijk door een zakje laten blazen alleen hielp dit niet.
We hebben mijn moeder erna aangekleed, ik heb wat drinken aan haar geven voor de ze deur uit ging en ze gaf me een kus en zei tot straks. Helaas heeft dit niet mogen gebeuren. Ze is mijn met stiefvader naar het ziekenhuis gereden ik was te lui om mee te gaan en bleef thuis in mijn pyjama.
Tot de dag van vandaag heb ik daar nog steeds spijt van. Maar toen dachten we echt dat dit om haar astma ging en het wel goed zou komen.

Ongeveer 1 a 2 uur later gaat de bel van de flat en de man van mijn stiefvaders zus staat aan de deur en zegt: Je moet je aankleden. Onderweg in de auto kreeg ik te horen dat het niet zo goed ging met mama. Ik maakte toen nog geen zorgen, ik was ook maar 13 jaar.
Eenmaal in het ziekenhuis kreeg ik te horen dat mama overleden was. Ik kon het niet geloven.
We kwamen op een kamer waar mijn moeder lag onder een wit laken alleen haar hoofd was zichtbaar en ik zag familie en een pastoor staan. De pastoor zegt dat ze is overleden en noemt de datum en tijd. Ik loop naar mijn moeder om naar der te kijken en zie dat ze er slecht uitzag geel aangeslagen. Mijn stiefvader breekt op dat moment en der beginnen allemaal mensen in haar gezicht te slaan dat ze wakker moest worden, een goede vriendin van mijn moeder die ook aanwezig was zag dit en trok me weer naar achter. Ik vroeg aan der of ik weg mocht en ze nam me mee naar buiten, achteraf besef ik dat dat de laatste keer is geweest dat ik haar nog een kusje had kunnen geven of dat ik haar nog even kon vast pakken. Had ik nog maar een keer die kans.
Erna heeft de familie en mijn stiefvader alles geregeld qua uitvaart ect hier weet ik helaas niks van. Ik kan me nog herinneren dat ik tot de crematie niet gehuild hebt mijn stiefvader was een wrak en ik hielp hem op de been te blijven. Op de crematie hadden ze ervoor gekozen om muziek te draaien wat mijn moeder zelf zong dit deed veel pijn op dat moment maar het was zeker mooi. Ik had een briefje geschreven dat ik altijd aan haar zou denken en dat ik haar muziek altijd zou blijven luisteren. Ik hou van jou was mijn laatste zin helaas heb ik dit nooit goed kunnen uitspreken de dag van haar crematie omdat ik op dat moment brak. Uiteindelijk is ze gecremeerd geworden en de urn hebben ze begraven met een mooie steen erop.

Toen ik eenmaal 18 jaar was ben ik me gaan verdiepen in de rechten en plichten over het graf van mijn moeder dit was het enige wat ik nog had haar begraafplaats. Ik wilde graag de plicht heel graag op me nemen om voor het graf van mama te zorgen. Ik was al snel bang dat het een keer zou kunnen gaan gebeuren dat haar graf er niet meer zou zijn en dan zou ik haar echt kwijt zijn. Ik wist op dat moment nog helemaal niet waar ik moest beginnen. Ik wilde uiteindelijk kunnen bepalen wat er ging gebeuren met mama als het graf zou verlopen ect. Ik wist ook dat ik haar graag kort bij me wilde hebben. Het voelt gewoon als een plicht dat ik als dochter nu aan de beurt ben om te laten zien dat ik nog steeds heel veel van haar hou aangezien ik niet altijd de liefste dochter was…
Ik veel ellende heb veroorzaakt vroeger.
Ik ben gaan vragen aan familie en erachter gekomen wie de papieren van het graf van mijn moeder had. Het was een verre familielid geen eerste lijn. Ik heb haar gecontacteerd en mijn verhaal verteld en gezegd dat ik dit graag wilde overnemen. Ik zou nu graag voor het graf van mama willen zorgen en dat weigerde ze. Ik was niet volwassen genoeg volgens haar. Ik heb dit laten rusten uiteindelijk omdat ik niet wis wat ik moest doen.
Enkele jaren later kreeg ik een bericht van haar dat ik de grafpapieren kon overkopen. Ik moest haar betalen om voor mijn moeders graf te kunnen zorgen, laat staan dat ik kan plannen dat ik haar uiteindelijk kort bij me wil hebben. Ik kon niet beslissen of mee praten in die tijd ik was destijds minderjarig en het moest toch niet zo zijn dat ik voor mijn eigen moeder moest gaan betalen.
Dit was ook totaal niet mogelijk voor mij op dat moment. Ik heb nog een aantal gesprekken met haar gehad en uiteindelijk heeft ze de papieren van mijn moeders graf aan mij geven.

Eindelijk naar zoveel moeite ben ik verantwoordelijk over de urn van mijn moeder. Mijn moeder heeft een steen en haar begraafplaats is niet echt in de buurt waar ik op elk moment heen kan. Ik wil haar heel graag bij me hebben, ik mis her op veel momenten in mijn jonge leven en nog enkele jaartjes ben ik haar leeftijd de tijd die ik me nog zo goed kan herinneren. Ik denk er steeds vaker aan.
Er komen nog zoveel mooie nieuwe herinneringen in mijn leven en ik heb haar dan het allerliefst dicht bij me in de buurt zodat ze er toch altijd een beetje bij is. Dat het me een gevoel geef dat ze er toch een beetje bij was. Normaal bij speciale momenten is je mama er altijd voor je. Ze staat altijd aan je zijde. Dit wil ik ook nog een beetje kunnen voelen in zoverre dit kan.

Mama is overleden aan een hartaanval. Toen we nog thuis waren had de 2 lichte hartaanvallen gehad en voor het ziekenhuis nog 1 keer en deze heeft ze helaas niet overleefd. De artsen hebben er alles aan proberen te doen maar helaas. 

Helaas voor mij komen hier meer kosten bij kijken dan ik gedacht had zo een speciaal plekje kost ook wat.
Hopelijk kunnen jullie mij ook een handje helpen. Ik ben u zeer dankbaar!!

Mama betekend nog steeds heel veel voor mij ook al is ze er niet meer. Hoe ouder ik word hoe meer ik het ga beseffen. Ik zou graag een speciaal plekje bij ons willen gevdn en een sierraad met as maken zodat ik haar altijd met me mee kan dragen. Een speciaal plekje voor een speciaal persoon.
Ik hoop dat ik ook kan genieten van alle speciale / mooie momenten die nog gaan komen in mijn leven en in plaats dat ik steeds denk ze hoort er nu eigenlijk bij te zijn e kan ik met dit speciale plekje in huis juist wel denken dat ze er wel bij is. 
Als ik de mooie, speciale momenten bewaar voor thuis dan kan mama er altijd een beetje bij zijn. Ik weet zeker dat dit veel kan veranderen voor mij. Het zal me energie geven. Ik zou er zo trots op zijn en misschien uiteindelijk ook kunnen genieten van het feit dat ik ook goed voor haar ben geweest naar alle stress met mij. Ik wil ook voelen dat ik ook goed voor haar gezorgd hebt.

Alvast bedankt voor het lezen van mijn verhaal!