3 juli 2017 was een nachtmerrie voor ons gezin...
Acht dagen eerder was ons jongste zusje en dochter met spoedopgenomen in het ziekenhuis, dit was een zondag avond, omdat haar longen vol waren gelopen met vocht en zij niet meer zelfstandig kon ademen. Zij is daarom meteen kunstmatig in slaap gebracht en aan de beademing gelegd, voor zij naar het UMC Groningen werd gebracht. Daar waren zij namelijk beter ingesteld op het verzorgen van een meisje wat ook nog een zwaar meervoudig gehandicapt was (lichamelijk en geestelijk).
Maandag 3 juli was er besloten dat zij van de bademing afgehaald zou worden. Haar longen waren weer redelijk leeg, ze ademde goed zelfstandig van de machine en daarom was het tijd om haar van de beademing af te halen en wakker te maken. Want... hoe langer je aan de beademing ligt; hoe zwakker je longspieren worden, hoe groter de kans is dat je aan de beademing moet blijven. Artsen willen je dus altijd zo snel mogelijk weer van de machine af hebben.
Dat was echter ook het moment dat mijn zusje in paniek is geraakt van (waarschijnlijk) de vreemde ruimte, vreemde geuren, vreemde mensen om haar heen etc. iets wat een zwaar gehandicapt meisje gewoon niet snapt. Er is toen iets dicht geklapt waarop zij helemaal geen lucht meer kreeg en de artsen het haar alleen nog zo gemakkelijk mogelijk hebben kunnen maken. Reanimeren en opnieuw aan de beademing was op voorhand al medisch onverantwoord, zoals ze dat mooi hadden gezegd, omdat dat meer schade toe zou richten dan het haar zou helpen. Kort gezegd, dan zouden we er een kasplantje van gemaakt hebben...
16.04 uur op 3 juli was dat ik het telefoontje kreeg van mijn vader: ''Claudia is overleden''. Mijn wereld, en die van mijn ouders en andere zusje, stortte met drie simpele woorden in. En toen ging ineens alles heel snel: begravenis ondernemer regelen, opbaringscentrum regelen, plek regelen voor de dienst, bloemen uitkiezen, kaarten en tekst, mensen bellen, plekje op de begraafplaats uitkiezen, kist uitzoeken etc. Alles is op de automatische piloot gegaan in die vier dagen en de vijfde dag was dat dag dat we afscheid moesten nemen.
Het was een hele mooie begravenis. Heel kleurrijk, precies zoals ze was, een simpele kist met vlindertjes erop en een rustig plekje tussen de bomen voor haar laatste rustplek. Maar... mijn ouders zijn daardoor met een schuld van €6.500 komen te zitten die ze nu nog steeds aan het af betalen zijn en hoewel het graf afgelopen zomer is opgeknapt. Een grafsteen ontbreekt nog en daarom deze actie. Claudia was een simpel meisje die genoot van de kleine dingen, ongeacht hoe ze zich voelde, en daarom willen we iets simpels. Geen groot ding, rechtopstaand op het graf, maar een subtiele leisteen die we er plat op kunnen leggen.
Echter kost dat nog meer geld en dat is er gewoonweg niet door financiele omstandigheden. Niemand zou zijn dochter, zus, broer etc. mogen verliezen maar het gevoel word nog erger als het graf al twee jaar naamloos is en daarom heb ik besloten deze actie op te zetten. Zodat we dat kunnen realiseren.
Ik besef me dat er meer van dit soort acties zijn, maar het is het proberen waard en ik hoop dat u - als lezer - een kleinigheidje voor ons over heeft zodat we Claudia haar naam terug kunnen geven.