Wie helpt Olena en haar gezin?
Vier jaar geleden kreeg Olena in Oekraine op 32-jarige leeftijd plotseling een beroerte met spinale spasticiteit tot gevolg. Ze heeft een aantal weken in het ziekenhuis gelegen en kon vrijwel niets meer. Olena heeft alles opnieuw moeten leren, zoals eten, praten, lopen en zitten. Hierdoor moest zij geregeld voor een paar weken terug naar het ziekenhuis voor revalidatie. Zij onderging diverse therapieën waardoor zij vaak niet thuis kon zijn bij haar gezin. Niet alleen voor Olena zelf, maar ook voor haar kinderen Kira en Liia - destijds 2 en 5 jaar oud - en haar man Maksym was dit een hele heftige periode. Hun moeder en vrouw moest alles opnieuw leren.
Terwijl het stapje voor stapje steeds iets beter ging, brak in februari 2022 de oorlog uit. Olena en haar gezin voelden zich niet meer veilig in Oekraine en vluchtten naar Nederland. Naar haar broer in Haarlem, woonachtig op het Narcisplantsoen. In deze stad proberen zij nu opnieuw hun leven op te bouwen. Overbodig te vertellen dat Olena door deze heftige periode een stapje terug heeft moeten doen in haar revalidatie. Alle vertrouwde gezichten werden ingeruild voor onbekende nieuwe, die uiteraard ook haar taal niet spraken. Alle gezins- en overige taken kwamen op de schouders van haar man Maksym die weliswaar een beetje Engels spreekt, maar ook alle zeilen bij moet zetten om het gezin hier in Nederland te kunnen onderhouden. Gelukkig hebben ze inmiddels een goede huisarts gevonden, Olena heeft haar therapie zelfs weer kunnen hervatten.
Toch gaat het lopen de inmiddels 36-jarige Olena nog steeds niet goed af, met name haar rechterbeen stribbelt hevig tegen. Ze kan enkel in huis stukjes lopen, daarbuiten gebruikt ze de ondersteuning van haar man of een rolstoel. Vooral dat laatste vindt ze vreselijk ook al omdat ze veel meer met haar jonge kinderen zou willen doen. Samen spelen, ze naar school brengen; het zit er voorlopig tot haar grote frustratie nog niet in.
Via haar therapie heeft zij nu een hulpstuk te leen gekregen waarmee zij wel zelfstandig kan lopen. Dit geeft haar weer eigenwaarde, onafhankelijkheid en vrijheid. Het gaat hierbij om de L300 Go die elektrische pulsjes rechtstreeks naar de aangedane zenuw stuurt en zo niet alleen het herstel van de spieren bevordert, maar ook kan worden ingezet bij de instabiele knie. Op den duur ontwikkelt de patient een natuurlijk(er) looppatroon waarbij het aangedane been weer functioneert. Deze orthese kan een fantastisch hulpmiddel zijn voor mensen die een sleepvoet hebben als gevolg van een aandoening aan het centrale zenuwstelsel; zoals personen die een beroerte hebben gehad.
Olena heeft al gemerkt dat de L300 Go een goed therapeutisch effect op haar beenspieren heeft. Alleen is de testperiode nu voorbij en moet zij deze orthese weer inleveren. Graag zou zij deze band willen aanschaffen, maar helaas vallen deze zogenoemde 'functionele elektrostimulatie-orthesen' (FES) buiten het vergoedingspakket van de zorgverzekeraar, en dat maakt dat het voor veel mensen onmogelijk is om er gebruik van te maken. Dat geldt ook voor Olena wier man wel een baan heeft, maar niet genoeg verdient om de aanschaf van deze orthose mogelijk te maken.
Wie helpt Olena weer zelfstandig te kunnen laten lopen en zo haar 'vrijheid' terug te geven? De oorlogssituatie kunnen wij voor dit gezin niet veranderen, maar wellicht is het mogelijk om haar fysieke pijn te verlichten. Doet u mee?