Nooit gedacht dat ik ooit een doneeractie voor mezelf zal starten. Maar ook nooit gedacht dat ik ooit op dit punt in me leven zou komen. Zou mezelf eve voorstellen ik ben Cirsten ben 36jaar ben getrouwd met Sander we hebben een zoon Daan van 5 jaar.
10,5 jaar terug ben ik op mezelf gaan wonen in een fijn appartementje. Een van de grootste wensen was een hondje. Dit kon nooit inv allergie moeder. Dus een van de eerst dingen die ik heb gedaan toen ik op mezelf woonden was een hondje kopen. Ik verloor mijn hart aan een boomer pup die ik Fay noemde. Een dametje die heel gevoelig was. Maar perfect bij me paste hoe heftig het soms ook was. Want ook ik ben heel gevoelig. Na een heftige kindheid die zich kenmerkten vol met geestelijk en lichamelijk mishandeling door me vader tot me 13de. Waardoor ik van de ene depressie in de andere raakte. Kreeg ik ook nog eens op me 15de fibromyalgie. Door hard teknokken heb ik mijn middelbare school gehaald en opleidingen gedaan. Ben daarna in de gehandicaptenzorg gaan werken. Maar met een lichaam en hoofd die niet meewerkten was het overleven. En viel ik na een paar jaar helemaal uit. De stap dus op mezelf te gaan wonen was zo spannend. Maar Fay maakte zoveel goed. Een ritme een maatje. Na 1.5 jaar kwam Sander bij mijn wonen. In die tijd kon ik me hoofd nog maar 10 min omhoog houden. Fay was altijd mijn maatje en kwam altijd lekker bij me liggen. En maakt me aan het lachen.
Het ging steeds beter met me dat we het zelfs aan durfde om ouders te worden. Na een miskraam mochten we in 2020 ouders worden van Daan. Een paar weken na zijn geboorte ging Nederland opslot door corona. Onze trots konden we niet laten zien. Meede daardoor kwam na 3 maanden ptss om de hoek kijken met disosaties. Ook al had ik al zoveel therapie gevolgd niemand heeft me kunnen voorbereiden op het gevoel wat zo'n klein buideltje liefde je ging geven. En de vragen en gevoelens die dit oproepten. Door Fay moest ik in een ritme blijven en mochten/moesten we na buiten. Ze was mijn leven verzwarings knuffelen en levende pitte zak. En dwong me soms om echt te blijven liggen. Bij disosaties blijf ze dicht in me beurt en gaf me likjes om weer in het hier en nu te komen. Door daarna met me handen door haar vacht te gaan voelde ik me weer sneller veilig.
Door weer een pittige therapie gaat het steeds beter maar vooral het ritme met zoon en hond heeft me zo goed gedaan. Nu merkte we de laatste 1.5jaar dat Fay steeds vaker ander gedrag kreeg. Ze herkende steeds vaker bekende niet meer, raaktste steeds vaker in paniek en kon alleen nog maar ontspannen als ik met haar op de bank ging zitten of liggen. We paste ons leven steeds meer aan op haar. Iets wat ze ook echt verdiende.
We moesten een van de moeilijkste besluiten in ons leven maken. Fay laten gaan. Veelst vroeg ze was nog net geen 10.5 jaar. Het is maar goed dat ik niet wist wat dit voorn gevoelens er op me afzou komen. En hoe erg mijn welzijn van haar afhing.
We kwamen dus al snel tot de conclusie kwam dat er een nieuwe hond moeten komen. Deze zomer maanden zonder hond ga ik wel redden want ook het verlies van Fay moet echt een plek krijgen. Maar de gedachten de donkere dagen zonder maatje door te moeten komen vind ik erg spannend.
Ben dus eve al een beetje gaan kijken voor de kosten van een andere hond zijn. Helaas is de keuze uit welke soort honden minimaal door dat ik een honden allergie heb. De kosten voor een goede hond lieten ons erg schikken want dat geld hebben we helaas niet. En wetende dat we vanwege een andere school voor onze zoon volgende jaar moeten gaan verhuizen en we daar elke euro die we hebben hard voor nodig is.
Daar komt ook mijn hulp vraag voor deze doneeractie willen jullie me helpen het bedrag voor een hond bij elkaar te krijgen. Elke 1 euro zal ons super veel helpen om een nieuw maatje voor mijn te kunnen kopen. Om zo te zorgen dat ik geen terug val krijg in depressies en niet meer last krijg van me ptss. En door me nieuwe maatje de straat op moet ook als ik niet lekker in me vel zit.
Ik vraag zelde wat aan ander dus dit is een hele grote stap. Maar de gedachten om zonder een maatje de donkere dagen in te gaan maken me erg onrustig. Ik merkt nu mijn maatje er niet meer is hoeveel zekerheid ik uit haar haalde. En pas echt kon ontspannen als zij bij me lag.
Alvast super bedankt dat u me wilt helpen met onze droom van een nieuw maatje voor mijn.
Liefs Cirsten