Lieve allemaal,
Via deze weg wil ik jullie hulp vragen bij het doorbreken van een cirkel waarin ik mij al ten minste 30 jaar in gevangen voel zitten...
Ik ervaar het als de spreekwoordelijke steen, waaronder ik mij heb ingegraven en doorgaans verborgen houd. Waaronder ik in de basis angst ervaar, waar ik angst probeer te vermijden en te bestrijden met een eetstoornis en ander compensatie- en vermijdingsgedrag.
Het is dit gedrag dat mij mentaal, emotioneel en fysiek uitput en waarvan ik de gevolgen uiteindelijk niet meer kan overzien.
Het is een continue worsteling die gaat over wie ik ben en wie ik denk te moeten zijn.
Een strijd die jullie van dichtbij of op afstand, direct of indirect, zichtbaar of onzichtbaar, voelbaar of niet voelbaar, vermoedelijk wel hebben opgemerkt bij mij.
Na mijn ziekenhuisbezoeken en -onderzoeken in het voorgaande jaar, heb ik in de afgelopen periode het nodige voorwerk verricht en heb ik ontdekt dat ik niet deze patronen bèn, maar dat ik deze patronen heb aangeleerd. En iets dat is aangeleerd, daar kan ik me van bevrijden. Het is precies dit positieve besef van waaruit ik deze brief schrijf.
'Ik wil kiezen voor iets anders, omdat ik het anders wil en geloof dat ik het anders kan.'
Natuurlijk realiseer ik me dat ik het zèlf moet doen, ook leeft in mij het vertrouwen dat ik het niet alléén hoef te doen.
Vanuit dat vertrouwen vraag ik jullie steun bij het kunnen aangaan van een professioneel en intensief behandeltraject. Een traject waarvan ik overtuigd ben dat het mij gaat helpen deze cirkel verder te doorbreken en uiteindelijk mijn grootste wens in vervulling kan laten gaan. De wens om een gezonde vrouw, moeder, dochter, zus, nicht, vriendin, partner, buurvrouw, collega te zijn, die zelf ook vindt dat ze er echt mag zijn.
Het kan toeval zijn of niet, maar in het afgelopen half jaar, kruiste MarnesGGZ op vier verschillende momenten mijn pad. In oktober benoemde een vriendin het terloops in een gesprek, in december was het een andere lieve vriendin die deze mogelijkheid opperde en eind deze winter diende deze naam zich aan in een nieuwsbrief waarop ik ben geabonneerd. Het vierde en meest bijzondere moment was twee weken geleden. Het was de eerste keer dat ik had afgesproken bij de overbuurvrouw thuis. In de eerste minuut beneden in de gang, vertelde ze dat zij exact een jaar geleden bij Marnes in behandeling was. Die ochtend spraken we over haar persoonlijke ervaring en hoe het voor haar een keerpunt in haar fysiek en mentaal herstel is geweest... Gesteund door de specialistische behandeling in Marnes heeft zij zichzelf weer in het leven kunnen zetten.
Op dat moment wist ik... 'Dit is passend voor mij, dit is wat me verder gaat brengen, dit is wat ik wil...De voor Marnes kenmerkende holistische aanpak, maakt deze instelling voor mij wezenlijk anders dan alle andere trajecten die ik heb doorlopen....Het is daarom dat ik deze weg heel graag wil inslaan en niet aan me voorbij wil laten gaan'.
Intussen vervolgde de overbuurvrouw haar verhaal...
Marnes heeft een GGZ certificering en hierdoor komt de behandeling in aanmerking voor vergoeding door de zorgverzekeraar. Na een uitgebreide intake- en diagnoseprocedure, volgt een behandelcombinatie van lichaamsgerichte therapie en psychotherapie, zowel individueel als in groepsverband door een multidisciplinair team, geheel op maat en afgestemd op de draaglast en draagkracht van de cliënt.
En ja, nu komt het...het pad naar herstel is een bumpy road...(dat wist ik al wel maar toch...)
De zorgverzekering vergoedt de behandeling tijdens het verblijf van 31 dagen in de kliniek in Spanje en het nazorgtraject na terugkomst in Nederland. Echter, het verblijf, de kosten voor labanalyses, de vlucht en transfer worden helaas niet vergoed. De kosten hiervoor bedragen minimaal 3000,- indien ik kies voor het goedkoopste verblijf en lagere kosten voor de labanalyses in België in plaats van in Nederland.
Hier ligt dan ook mijn hulpvraag...Ook al voel ik flink veel aarzeling om het te vragen (voor 'aarzeling'; lees 'angst'), ik doe het toch!
'Kunnen jullie me helpen?'
Lieve allemaal, willen jullie mij helpen bij het kunnen aangaan van deze behandeling en steunen bij het dragen van de kosten, omdat ik zelf niet over de financiële middelen beschik?
Willen jullie mij via deze weg helpen om:
Mijn cirkel van aangeleerde patronen te doorbreken en mezelf hiervan te bevrijden?
Fysiek weer aan te sterken, mijn lijf te herstellen en in staat te brengen om deel te kunnen nemen aan dagelijkse, sociale en werkactiviteiten?
Mijzelf mentaal, nog meer dan hier en nu in deze brief, in staat te stellen om onderliggende angst en schaamte aan te kijken?
Het verleden te laten rusten?
Mijn 'gezonde zijn' weer wakker te schudden en mezelf daar in te mogen ontmoeten?
Vanuit een gezondere basis een nieuwe balans te vinden in relatie tot mezelf en alles en iedereen om me heen?
Tot slot, lieve allemaal, ook als jullie na het lezen van deze brief niet kiezen voor een donatie, dan nog ben ik jullie dankbaar dat jullie mijn brief hebben willen lezen. Dat ik mijn worsteling en mijn verlangen met jullie heb mogen delen, dat alleen al geeft mij het gevoel dat ik het niet meer alleen hoef te doen.
Zoals ik de vrijheid heb genomen om mijn hulpvraag op deze manier te delen, hebben jullie de vrijheid om òf persoonlijk òf anoniem òf niet te doneren.
Intussen ervaar ik terwijl ik dit schrijf vanuit mijn openheid, de angst en schaamte veranderen in moed en trots en jullie 'luisterend oog' is voor mij al een kado op zich!
'Dankjulliewel dus, ongeacht de uiteindelijke opbrengst!'
Liefs,
Hanneke
19-08-2022 16:17
Lieve jij, lieve allemaal,
De zomervakantie is voor de meesten nog in volle gang en voor sommigen alweer zo goed als voorbij.
Zelf heb ik in de afgelopen weken een reis van buiten naar binnen gemaakt... Na een bewogen heenreis (lees: gemiste heenvlucht) ben ik afgelopen zondag zachtjes geland op Schiphol en daarop volgde een warm welkom; een fijn weerzien op Schiphol, een hartverwarmende knuffel van Fenne en een koelbox vol fruit en drinken en eenmaal thuis, een schoon huis, een gevulde koelkast, lieve kaartjes en bossen bloemen.
Tot zover de fysieke landing. Mentaal en emotioneel is het nu vooral een afscheid van een heel bijzondere plek met heel veel bijzondere mensen, zowel personeel als groepsgenoten.
Twee tekenblokken heb ik volgeschreven met gebeurtenissen en ervaringen. Die ga ik jullie hier besparen. Wie weet is het materiaal voor het boek dat ik nog altijd wil schrijven.
Wat ik hier en nu wel wil delen is dat ik dagelijks dankbaarheid heb gevoeld voor jullie steun en bijdragen. De eerste dagen heb ik mezelf af en toe zachtjes in mijn arm geknepen om te realiseren dat ik er ècht was! De stilte, de ruimte, de tijd, de schone lucht, de natuur, gezonde voeding, mensen heel nabij. Vrij van telefoon, wifi en 2, 3 of 4G. Ik heb kunnen vertragen. Al deze omstandigheden maakten het mogelijk om de diepte in te duiken, cirkels te doorbreken en door beschermlagen heen te gaan. Dat ging gepaard met gevoelens van pijn, machteloosheid, hulpeloosheid, veel angst en veel verdriet en frustratie. Er ging een wereld van gevoelens voor me open nu ik deze put niet meer kon dempen op de manier die ik kende; namelijk de strategieën van een eetstoornis kon ik hier niet langer toepassen. Althans ik koos ervoor om dat niet te doen en die keuze werd vergemakkelijkt omdat de omstandigheden de veiligheid boden om dat te doen en de eetstoornis (los) te laten. Ook de brok in mijn keel om mijzelf te uiten heb ik letterlijk en figuurlijk in Marnes achtergelaten.
Voorbij die brok in mijn keel, voorbij mijn eetstoornis en voorbij die laag van gevoelens, ontdekte ik de laag van behoeften. Vaak behoeften waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden, laat staan dat ik ze (nog) had en hoe het voelt als ze vervuld worden en hoe het voelt als ze niet vervuld worden. Menselijke behoeften zoals fysieke en emotionele veiligheid, verbinding, autonomie, erkenning, erbij horen, communicatie (verbaal en non-verbaal) en wederkerigheid. Behoeften die, als ze vervuld worden, een voedingsbodem vormen voor groei in wie ik ben. Verstopt onder al die lagen vond ik mezelf weer een beetje terug; (hoog)sensitief, intuïtief, nieuwsgierig, leergierig en creatief. Eigenschappen die in mij besloten, opgesloten waren en waar ik zelf echt niet meer bij kon.
En nu, nu zit ik aan mijn grote tafel thuis en deel ik een wezenlijk deel van mijn verhaal. Omdat ik jullie vraag over het gaat met mij, graag alvast via deze weg wil beantwoorden. Omdat ik jullie niet allemaal tegelijk wil spreken. Omdat ik de rust, stilte, ruimte, tijd en het ritme koester en ook hier wil blijven ervaren.
Het gaat goed met mij, beter. Ik ben thuis. Ik ben aan de slag met allemaal losse eindjes waarmee ik in Marnes een begin heb gemaakt; lichamelijke gezondheid, psychische gezondheid en thema's als assertiviteit, weerbaarheid en grenzen. Ja, ook de Schipholclaim omdat ik in mijn recht blijk te staan;). Tot en met 14 december dit jaar volg ik een nazorgtraject, deels met de groep, deels individueel. Dit keer online en minder gecomprimeerd als in 'de snelkookpan' van Marnes. Daarnaast ga ik verder met mijn opleiding Leefstijlcoaching en ga en blijf ik schrijven en voelen wat ik voel en wat er leeft.
Intussen overweeg ik volgend jaar de opleiding Professionele Communicatie, na een groot compliment dat één van de therapeuten mij gaf tijdens een onderdeel waar ik zelf ook veel voor en bij voelde en het advies er zeker iets mee te gaan doen. Ook overweeg ik een opleiding tot yoga docent omdat ik er net als thuis, ook in Marnes, heel veel rust en plezier in heb ervaren. Dat werd ook gezien en gewaardeerd door de fysiotherapeut en mijn groepsgenoten.
Misschien lezen jullie tussen de regels door...er stroomt weer iets in mij er is ècht iets in beweging gebracht en gekomen.
Dankjulliewel!
Liefs, heel veel liefs,
Hanneke
p.s. in de komende weken wil ik graag mijn tijd nemen om hier te landen. Ik zou jullie willen vragen om wat geduld te oefenen en me wat tijd te geven. Ik neem graag contact op zodra dat voor jou èn mij uitkomt. Dan hoor ik ook heel graag hoe jij jouw '30 dagen' hebt doorgebracht.