Mo kwam op zijn vijftiende als alleenstaande minderjarige asielzoeker naar Nederland uit het oorlog geteisterde Afghanistan. Er volgde een moeizame periode, het wachten op een verblijfsvergunning, het leren van de Nederlandse taal en het vinden van passend  vervolgonderwijs.

Uiteindelijk behaalde hij zijn diploma,  HBO bedrijfskunde. Er lag een mooie toekomst voor hem in het verschiet.

Het lot besliste echter anders.

Drie jaar na zijn afstuderen kreeg hij de diagnose juveniele parkinson. Dit is een progressieve ziekte als gevolg waarvan je tot steeds minder in staat bent, met een rolstoel als eindstation.

Mo moet vaak naar het ziekenhuis. Mo heeft ook een studie schuld wat hij aan het aflossen is. Door zijn handicap kan Mo niet meer werken en leeft al jaren op bijstandsniveau. De prognose is dat hij over 3 jaar niet meer zal kunnen lopen. Hij is al tien jaar niet op vakantie geweest. 

Graag zou hij-nu het nog kan- een keer op  vakantie naar een warm land (bij warm weer heeft hij minder last van zijn ziekte). Hij wilt leuke dingen doen nu het nog kan.

N.B. alle klein beetjes helpen!