Sinds vorige maand zit ik in de trein, genaamd Borstkanker. Er is veel op me afgekomen, qua informatie en persoonlijke verhalen...maar ik ga deze rit gewoon doen! Ik moet wel...ik heb kinderen, familie en vrienden die van me houden....maar bovenal, ik hou van mijn leven. Opgeven is geen optie.

Bij mij is een 5 cm grote hormoongevoelige tumor geconstateerd in mijn linkerborst. Een flinke jongen! Ik ben geclassificeerd in stadium 2, omdat ik Godzijdank geen uitzaaiingen heb. Ik ga 20 weken lang chemo krijgen. Vandaag is het 12 april...de eerste chemo dag.

De trein waar ik in zit doet ook station "Haren" aan. Ik weet nu niet waar ik meer mee zit...het feit dat ik borstkanker heb of dat ik kaal ga worden. Dat laatste vind ik nogal een dingetje....ik weet, ik weet...ik weet waar ik het voor doe. En ja als het moet, kan ik ook wel als een bowlingbal in deze trein zitten....maar ik zou zo graag een pruik willen. Ik heb een basisverzekering en hierin zit een basisvergoeding. Ik ben al bij een haarwerkspecialist geweest en heb 2 hele mooie pruiken gepast. Synthetisch, want echt haar is werkelijk gewoon niet betaalbaar en voor die 20 weken, vind ik het persoonlijk een godsvermogen. Kortom ....alles erop en eraan, reinigingsbeurten, een 2 tal mutsjes...dan kom je voor mijn doen nog steeds uit op een aanzienlijk bedrag. Een bedrag wat ik gewoonweg echt niet in een oude sok heb liggen.

Ik zou willen vragen...of mensen geneigd zijn om een donatie te willen. Mijn dank zou groot zijn. Weer een zorg minder...in deze aankomende maanden.

Ik wil jullie bedanken alvast voor jullie tijd en aandacht. Ik hou jullie op de hoogte, want deze trein dendert door.

Patricia