Ik werk als inhouse intercedent bij een bedrijf in de foodsector met z'n 200 uitzendkrachten. Met veel van hen heb ik een persoonlijke band opgebouwd. 1 in het bijzonder. Deze lieve man uit India is 38 jaar oud, spreekt perfect Engels en is getrouwd met een lieve Nederlandse vrouw. 

Met een lieve lach op zijn gezicht straalt hij zoveel warmte en positiviteit uit... Je zou niet weten dat hij in zijn eigen land in het verleden is uitgebuit, vernederd is en nooit gewaardeerd werd. 

Bij ons werkt hij harder dan menig ander en volgt hij elke week trouw Nederlandse taallessen via ons. Hij is altijd op tijd, ontzettend betrouwbaar en als ik hem bel omdat we iemand ziek hebben, dan komt hij direct. Hij is zo ontzettend dankbaar dat hij bij ons mag werken, terwijl... Eigenlijk moeten wij dankbaar zijn. 

Ik zou nog wel 200 van dit soort mannen aan het werk willen hebben. Zo denkt mijn opdrachtgever er ook over. 

Beetje bij beetje leerde ik deze bijzondere man beter kennen en bouwden we een hele fijne band op samen. Hij vertelde op een dag dat zijn vrouw kanker heeft, het is zwaar voor ze, maar... ze proberen samen altijd positief te blijven. 

Hij zorgt voor het inkomen, omdat zijn vrouw niet meer kan werken. Hij zorgt voor haar, gaat met haar mee naar de chemo's en zorgt ervoor dat het huis schoon blijft zodat de kans op infecties voor zijn vrouw zo min mogelijk kans hebben. 

Vorig jaar verliep zijn verblijfssticker en mocht hij even niet werken. Na een hoop gedoe met advocaten en de IND, mocht hij weer even aan het werk met zijn nieuwe verblijfssticker, die weer 3 maanden geldig was. Wat was iedereen weer blij om dit blije gezicht op het werk te zien.

Helaas zijn 3 maanden zo voorbij en zit mijn beste werknemer weer thuis, zonder geldige verblijfssticker. Zonder werk. Zonder inkomen. Zonder zijn vrienden van het werk. Zonder uitzicht op iets. 

Ik dacht vandaag.. ik bel even om te horen of er al wat bekend is van de IND en of we hem snel weer terug kunnen verwachten op het werk. 

Hij neemt op en vraagt eerst hoe het met mij gaat. Zo attent als hij altijd is. Als ik vraag hoe het met hem gaat, dan vraagt hij of ik met zijn vrouw wil praten, natuurlijk wil ik dat. 

Het antwoord wat ik krijg... Maakt me stil. Laat me slikken. Ik zucht. Dit had ik niet verwacht. 

Wat een klote nieuws. Ik scheld hardop. 

Ik hoor dat de kans groot is dat mijn beste medewerker het land uit gezet gaat worden. Dat de kans heel klein is dat hij een nieuwe verblijfssticker krijgt. Dat zijn advocaat aan het strijden is in de rechtbank om te zorgen dat mijn beste werknemer in Nederland mag blijven. Ik slik nog een keer en voel dat ik verdrietig word. 

Ik bedenk me hoeveel mensen er thuis zitten met een uitkering, die NIET willen leren en werken. Soms zelfs geen woord Nederlands spreken. 

Ondertussen zit mijn beste medewerker thuis, omdat dit stomme land zich weer eens teveel aan al zijn wetten en regels houdt. Deze man hoort niet uitgezet te worden, hij verdiend de Nederlandse nationaliteit. Dat is wat hij verdiend. 

Net als een vast contract bij de opdrachtgever waar ik zit. 

Maar nee... Dat kan niet. Want hij heeft geen geldige verblijfssticker...

Ik probeer om mijn emoties onder controle te houden en vraag dan hoe het met haar gaat. 

Ze wordt even stil en zegt dan.. Ook niet zo best. 

Ik heb nog een paar maanden behandeling en daarna is de kans op overleven 4%. 

Maar ik blijf vechten hoor, om te zorgen dat hij zolang mogelijk in Nederland mag blijven. Ik ben alleen zo bang dat hij het land uit moet voor het einde oefening is met mij. Het is zo moeilijk op het moment.. We hebben ook geen inkomen meer nu hij zonder werk zit en moeten dus de eindjes aan elkaar knopen. Dat maakt de situatie ook niet makkelijker.

Ik word nog verdrietiger. Nog stiller. Dit kan niet waar zijn. Ik zeg tegen haar dat ik haar zo terug bel en hang op.

Ik begin te huilen.

Hoeveel kan een mens hebben. 

Het besef om eerst je baan kwijt te moeten raken. Dan je thuis kwijt te moeten raken. En vervolgens ook nog je vrouw kwijt te moeten raken. 

Is dat menselijk? Nee. 

Dat verdiend mijn beste medewerker niet. 

En ik hoop uit de grond van mijn hart, dat er andere mensen zijn... Die misschien wat willen doneren om het voor deze mensen wat dragelijker te maken. Zodat zij en ik niet wakker hoeven te liggen over hoe ze de eindjes aan elkaar moeten knopen. 

Maar dat deze lieve mensen hun laatste maanden samen nog mogen genieten, VAN elkaar, MET elkaar en vooral BIJ elkaar. 

Laat dit bericht een lichtje zijn voor hen.