Mijn naam is Priscilla

In 2015 was zwanger van mijn eerste kindje. Door omstandigheden van het ziekenhuis heeft ons mooie meisje genaamd Ivy-Leana het niet overleefd. De placenta heeft toen los gelaten. Dit mooie meisje moeten wij allen missen. Vooral door de fouten in het ziekenhuis omdat ze niet naar ons hebben willen luisteren is ons meisje van ons allen afgepakt op 25-08-2015. Ik was er kapot van , mijn leven stond al stil nadat mijn vader op 04-08-2015 de moeilijkste strijd had verloren , en 3 weken later met het ergste wat een ouder kan gebeuren moet ik elke dag met het verdriet leven . De wonden helen niet. Een paar jaar later trof ik mijn nieuwe vriend aan waar ik algauw een toekomst inzag. Ik herpakte mijn leven.

Al snel werd ik onverwachts zwanger, terwijl dit eigenlijk niet mogelijk kon zijn zonder behulp van hulpmiddelen van hormoon spuiten. Na talloze testen gedaan te hebben bleek ik daadwerkelijk zwanger te zijn , ons geluk kon niet op.

Na veel in angst en onzekerheid maar zeker voorzichtig aan te doen kon ik na een tijdje toch wel genieten. En kregen we een paar weken later te horen dat dit een jongen werd Roshailyio werd de naam . Wat  waren we dolblij.

We besloten om te verhuizen. Want een appartement op 3 hoog en 2 slaapkamers ging dit niet lukken. Aangezien ik geen trappen mocht lopen en omdat papa nog 2 andere kindjes heeft en de kindjes ook geen eigen slaapkamer hadden, wilde we dus echt verhuizen. Dit gebeurde ook...een eengezinswoning, een nieuw begin, een nieuwe start.

Papa was bezig met de slaapkamer voor de 2 meisjes die om het weekend bij ons logeerde en de mooie babykamer voor onze toekomstige zoon .

Maar ondanks dat alles goed leek te gaan waren we altijd wel bang , de angst dat er iets mis kon gaan. Daarom gingen we naar een ander ziekenhuis. Daar hebben ze me ook vroegtijdig opgenomen vanwege een zwangerschapsvergiftiging, vroeg stadium en een bacterie. Maar ook door het achterliggend verhaal wat ons is overkomen met ons mooie engeltje en de loslatende placenta .

Zo kreeg elke dag een ctg en een echo om alles goed in de gaten te houden. Er was besloten om de baby eerder te halen. Hij had ook al longrijpers gekregen voor het geval dat er iets kon gebeuren.

Op 14-06-2018 Toen mijn vriend en ik even gingen slapen smiddags werd ik wakker om te plassen ineens had ik een enorme harde buik en erg veel pijn en hyperventilatie . Mijn vriend duwde op t alarm knopje en ik kreeg dan ook een ctg waar ze geen verbinding konden leggen met ons kindje. Een assistent gyneacoloog liep gelukkig voorbij en heeft meteen een echoapparaat gehaald ,Ook hier zagen ze niet zoveel alleen dat het hartje minder was , dit had de Gynocoloog al meteen gezien,  ze hebben me met spoed geopereerd een spoedkeizersnede wat helaas ook niet steriel kon gaan ivm de risico's voor mijzelf en onze zoon. Ikzelf lag onder narcose , toen ik wakker werd stond mijn vriend huilend met onze overleden zoon in z,n armen en heeft onze zoon bij me gelegt waarna ik hysterisch werd en hem zelf ben gaan reanimeren en mond op mond beademing heb gegeven. Nadat de dokters na 45 minuten zelf alles geprobeerd hebben om hem te redden.

Tevergeeft is dit niet gelukt. Papa heeft alles mee gemaakt en alles gezien en me alles verteld en fotos laten zien. De pijn kunnen we niet beschrijven
.hoe kon dit gebeuren ? Waarom moest ons dit weer overkomen , er zijn zoveel vragen waarop we geen antwoord krijgen omdat niemand een antwoord heeft ons 2e kindje, ons alles,  is van mij en papa en familie  afgenomen.

Daarna stapelde de problemen zich op.
We hadden geen overlijdingsverzekering. Deze zou de bewindvoerding regelen. Zeker na wat er met ons eerste dochtertje is gebeurd en we deze kosten ook zelf hebben moeten dragen hebben we dit meteen gevraagt toen we een positieve test in handen hadden , maar de bewindvoerder heeft dit niet geregeld waardoor we nu zelf alles moeten betalen.

de crematie dachten we dat de uitvaart maatschappij alles goed en netjes geregeld zou hebben , maar helaas deze dag moest een mooi afscheid worden maar ipv mooi werd het een dag die we liever heel anders hadden gezien , alles thuis verliep perfect na alles wat we geregeld hadden totdat het vrouwtje van de uitvaart kwam , ze kwam veel te vroeg en ze probeerde ons te haasten , we wilde de ballonnen oplaten en ons mooi mannetje omkleden dit ook gezegt tegen haar en gezegt dat we niet gingen haasten , dit alles gedaan toen zouden we vertrekken met de auto's vrouwtje nergens te bekennen , eenmaal aangekomen bij het uitvaart centrum was het daar heel druk omdat er voor ons nog een dienst was geweest , niet wetend waar we heen moesten stonden we buiten met ons zoontje op de parkeerplek achter de auto beetje verstopt omdat we niet wilde dat vreemde mensen die net een eigen dienst hadden gehad ons zoontje zou zien na 5 minuten kwam het vrouwtje aan en vertelde dat we terug in de auto moesten en tussen de mensen door moesten rijden om.bij de achterkant van het gebouw te komen , dit gedaan stonden onze vrienden en bekende er al , we hadden fakkels die we wilde opsteken en ons zoontje in het midden ,we hadden wel gedacht dat het vrouwtje iets zou hebben geregeld om ons zoontje op te zetten , dit was dus niet het geval en moest ons mooie mannetje op de grond staan in het midden van de cirkel mensen , ook hierbij werd weer gehaast , eenmaal de fakkels gedaan te hebben moest iedereen afscheid nemen buiten , wij als ouders zijnde wilde dichtbij ons zoontje blijven en moest ik met mijn wond die nog niet genezen was omdat alles met spoed is gegaan en niet steriel was gegaan op de grond naast ons zoontje gaan zitten terwijl ik zelf amper kon lopen of kracht zetten , maar het was ons afscheid en dit dus wel gedaan , er was binnen geen plek zoals het vrouwtje zei , ik storte in elkaar wou ons mannetje niet laten gaan , maar het vrouwtje wou nu toch echt wel naar binnen en wou zelfs ons zoontje oppakken, onze gasten mochten niet mee naar binnen alleen de zusjes wij ouders en grootouders en ooms , eenmaal binnen wilde de papa en ik nog even alleen afscheid nemen maar dit mocht ook niet we moesten opschieten , we stonden bij de deur waar ons zoontje gecremeerd zou worden wij allen gaven hem nog een kus en moesten gaan want zoals ze bij de uitvaartmaatschappij zeiden tegen ons de oven staat aan we moeten nu echt gaan , laatste kus , laatste aanraking en we draaide ons om om weg te gaan , ik keek nog een keer achter me om ons mannetje te zien maar ze waren al de deur in gegaan , de deur klapte zachtjes dicht , ik kon hem niet meer zien , zelfs toen hadden ze het respect niet om te wachten tot we uit het zicht waren.

Zoals het vrouwtje zei , er was geen plek binnen en omdat we geen aula hadden geregeld kon dit alles niet binnen , ook niet in een klein halletje of wachtruimte.

We hadden voordat we alles gingen regelen afgesproken het bedrag in termijnen te betalen , en thuis het meeste afscheid zouden doen omdat het anders helemaal niet betaalbaar zou zijn , we worden nu nog steeds gebeld na tientallen keren gezegt te hebben dat het in termijnen gaat wanneer we de kosten gaan betalen want er is geen termijnregeling. 

Graag vragen we of er mensen zijn die ons willen helpen zodat we het een plekje kunnen geven op onze eigen manier.

Engels vertaald

My name is Priscilla

In 2015 I was pregnant with my first child. Due to circumstances of the hospital, our beautiful girl named Ivy-Leana did not survive. The placenta then let go. This beautiful girl we all must miss. Especially because of the mistakes in the hospital because they did not want to listen to us, our girl was taken away from us on 25-08-2015. I was devastated, my life was already stopped after my father lost the most difficult fight on 04-08-2015, and 3 weeks later with the worst thing a parent can do, I have to live with grief every day. The wounds do not heal. A few years later I found my new friend where I soon saw a future. I took my life.

Soon I became pregnant unexpectedly, while this actually could not be possible without using tools of hormone spraying. After having done a lot of tests, I turned out to be pregnant, our luck could not be up.

After a lot of anxiety and insecurity, but certainly careful to do, I could still enjoy after a while. And we were told a few weeks later that this was a boy Roshailyio became the name. How delighted we were.

We decided to move. Because an apartment on 3 high and 2 bedrooms did not succeed. Since I was not allowed to walk stairs and because Daddy has 2 other children and the children did not have their own bedroom, we really wanted to move. This also happened ... a single-family home, a new beginning, a new start.

Papa was busy with the bedroom for the two girls who stayed with us for the weekend and the beautiful baby room for our future son.

But even though everything seemed to be going well, we were always afraid, the fear that something could go wrong. That's why we went to a different hospital. They also took me in early because of a pregnancy poisoning, early stage and a bacterium. But also because of the underlying story that happened to us with our beautiful little angel and the releasing placenta

So every day got a ctg and an ultrasound to keep an eye on everything. It was decided to get the baby earlier. He had also had lung rapists in case something could happen.

On 14-06-2018 When my boyfriend and I went to sleep for the afternoon, I woke up to urinate, suddenly I had a huge stomach and a lot of pain and hyperventilation. My friend pushed the alarm button and I got an ctg where they could not connect with our child. An assistant gynecologist passed happily and immediately got an ultrasound device. Again, they did not see so much that the heart was less, the Gynocolologist had already seen this, they urgently operated me an emergency Cesarean section which unfortunately could not go sterile. the risks for myself and our son. I myself was under anesthesia, when I woke up my friend was crying with our deceased son in his arms and our son was told me and I became hysterical and started to resuscitate myself and gave mouth to mouth ventilation. After the doctors have tried everything after 45 minutes to save him.

This did not succeed. Papa has made everything and seen everything and told me everything and showed pictures. We can not describe the pain

.how could this happen ? Why did this happen to us again, there are so many questions that we do not get an answer because no one has an answer our 2nd child, all of us, is taken away from me and dad and family.

Then the problems accumulated.

We had no death insurance. This would regulate the administration. Certainly after what happened to our first daughter and we also had to bear these costs ourselves we asked this immediately when we had a positive test, but the administrator did not arrange this so we now have to pay for everything ourselves,

We would like to ask if there are people who want to help us with this