Half maart dit jaar veranderde mijn leven in één ademzucht en staat deze letterlijk bijna stil. Ik kreeg een hartinfarct op mijn 38 jaar jonge leeftijd. De lever filtert in normale toestand de slechte LDL-cholesterol uit het bloed. Door een DNA-afwijking kan mijn lever dit niet en heeft dit ervoor gezorgd dat alle 3 mijn kransslagaders voor meer dan 80% verstopt zaten. Met ambulance en sirenes vanuit Dirksland naar Erasmus gebracht en meteen geopereerd. Er zijn na overleg met verschillende hartchirurgen 9 stents geplaatst. Dit is een nogal hoog aantal en het overleg was nodig omdat er getwijfeld werd om meteen een bypass te doen vanwege de ernst van de situatie. Hier hebben ze vanwege mijn leeftijd niet voor gekozen. De bypass houden ze liever achter de hand mocht deze op latere leeftijd nodig zijn.
Ik ben nog nooit zo in paniek geweest die dag, ik wist niet of ik het ging halen en de artsen vertelden me ook niet of het goed zou komen. Niemand kon me dat zeggen, omdat ze zelf de situatie niet konden inschatten. Het vertrouwen in mijn lichaam was bizar genoeg heel laag, ik moest echt mijn weg weer vinden, zeker in de eerste weken na het infarct. Wat ik als normaal beschouwde was ineens niet meer. Als kind groei je op en leer je je lichaam kennen maar hoe doe je dat opnieuw? De dagen erna werd ik heel fijn opgevangen door de verpleegsters waarna al snel een revalidatie traject werd gestart. Ik vond het enorm eng om een trap op te gaan omdat ik mijn hartslag niet durfde te verhogen. In dit traject deed de Hartstichting ook voorlichting met mensen die onlangs ook een hart aandoening hebben gehad, door mijn jonge leeftijd was ik daar ook altijd de jongste maar het heeft me enorm geholpen mezelf niet gek te maken door te luisteren naar mijn mede “hartpatiënten”. Hoe lief en hoeveel support ik ook kreeg van mijn naasten ik voelde me niet begrepen qua gevoel en door deze middagen waar ik samen met mijn moeder heen ging begon ook mijn moeder de situatie en mij beter te begrijpen. Van sporten tot voeding tot wat stents zijn… alles kwam voorbij in voorlichting die ze verzorgde. Nu een paar maanden later voel ik me steeds meer in mijn kracht staan en durf ik weer dingen te doen, te sporten, lief te hebben, dankbaar zijn, te genieten en vooral het leven te vieren! Ik geniet en zie elke dag als een mooie nieuwe dag die ik heb gekregen  
Op 25 september fiets ik voor de Hartstichting een tocht van 150km. Met support van mijn broertje gaan we samen deze reis doen! Het word mijn langste rit ooit, maar mijn motivatie om dit te doen is nog nooit zo hoog geweest. Ik heb een doneer actie opgezet voor de Hartstichting, wil je me helpen?