Ik zal me even voorstellen. Ik ben Monique 49 lentes jong. Al vanaf mijn jeugd kamp ik met onzekerheid maar ook angsten en paniek. Door gewoon door te gaan en mijn kop in het zand te steken heb ik bepaalde overlevingsstrategieen ontwikkeld. Dit houd je lang vol soms heel lang maar er komt een dag dat je geest het opgeeft. In 2020 ben ik dan ook letterlijk ingestort al waren de jaren ervoor ook al tekenen genoeg door mijn lichaam gegeven. Maar mijn Friese koppigheid en niet zeuren maar doorgaan hield me overeind.  Maar in 2020 was het echt gedaan. Ik durfde niet meer naar buiten alles was eng en zorgde ervoor dat ik van de ene paniek aanval in de andere terecht kwam. Daardoor sloot ik mezelf op. Voelde me zeer eenzaam, alleen en waardeloos.In oktober 2020 hebben we een hond aangeschaft een Friese Stabij genaamd: Sibe. Die heeft letterlijk mijn leven gered en door hem had ik weer wat te doen en moest ik naar buiten. Helaas kreeg ik in februari 2021 en behoorlijk auto ongeluk.  En heb daar chronische whiplash aan over gehouden.  Vooral kan ik niet tegen prikkels. Geluid, licht en geur raak ik snel overprikkeld.  Nog meer geïsoleerd dan dat ik al was. Wat was ik blij met Sibe hij voelde me haarfijn aan. Had ik slechte dagen hij zorgde ervoor dat hij mij trooste ging bij mij liggen en deed wat hij moest doen. Iedereen ging door met zijn leven maar mijn leven stond stil. Omdat Sibe niet zo van mensen is en vind drukte niks kan ik van hem geen hulphond maken. Ik wilde heel graag een zoon van Sibe om te kijken of daar een pup is die eventueel geschikt zou zijn . Zo niet was het ook goed.  Hij komt sowieso hier wonen. Eind 2023 na van allerlei therapieën te hebben gehad en niks heeft geholpen werden mijn angst en paniek klachten zo erg dat ik het niet meer zag zitten. Ik wilde uit het leven stappen. Sibe heeft er voor gezorgd dat ik voor hem doorging. Hij kan niet zonder mij. En het vooruitzicht dat hij vader zou worden en ik dan weer iemand had om voor te zorgen ging ik toch maar door. Op 9 april is dan onze Herre geboren. Helaas was ik te laat bij de geboorte. Maar 8 weken lang heb ik hem zien opgroeien. Al snel merkte ik dat Herre wel eens zeer geschikt zou kunnen zijn om mijn buddy hond te worden. Hij heeft niet last van drukte of mensen. Is zeer op mij gericht en aan mij gehecht. Heeft met zijn 17 weken al behoorlijke focus. Maar aangezien psychosociale hulphonden helemaal niet vergoed word door geen enkele instantie start ik deze crowdfunding actie. In de hoop dat ik een deel van mijn vrijheid weer terug kan krijgen. Dat ik weer eens op visite kan een terrasje kan pakken of weer keer uit eten kan, winkelen, naar de dokter, naar de kapper.  zulke voor anderen simpele dingen maar voor mij op dit moment een hel. Ik hoop dus door crowdfunding het geld op te kunnen halen om de opleiding voor Herre te kunnen betalen en hem als officiële buddyhond in te kunnen zetten. Uiteraard hoeft hij niet altijd voor mij te werken en mag hij ook lekker hond zijn en samen met zijn vader en andere soortgenoten door het bos rennen, snuffelen en spelen. Hij blijft hier wonen totdat hij zijn laatste adem uitblaast. Dit is in een kleine notendop mijn verhaal.  Er zit nog jeugdtrauma maar daar heb ik het liever niet over want wil geen mensen kwetsen. Herre en ik zijn blij met iedere donaties het gaat niet om de hoeveelheid maar om het gebaar. Dank alvast namens mij en Herre.