Daar lopen we dan in Ubud (Bali) met een pup in onze armen. Terwijl we verdwaald waren stuiten we op een pup bij een lokale markt. Als hondenliefhebber aai ik de pup en loop door, de pup loopt achter ons aan en we zien dat er iets is met haar achterpoten. Een man zegt in gebrekkig Engels dat ze geen goede pootjes heeft. We blijven staan en bekijken haar, de man roept dat we haar mee moeten nemen. Even ervoor zagen we een stichting voor straathonden en we besluiten haar daarheen te brengen. Bij deze stichting worden we doorverwezen naar een dierenarts in de buurt. Dus we zoeken een taxi en brengen haar erheen. De dierenarts zegt dat ze röntgenfoto’s moet maken om te bepalen wat er is. We kijken elkaar en zeggen doe maar.. Ze blijkt een aandoening te hebben die ontstaat door ondervoeding. Haar botten groeien niet goed door gebrek aan calcium en vitamines. Als hier niks aan word gedaan kan het zo erg worden dat haar botten zo dun worden dat ze breken. Het is een pijnlijke aandoening want toen de dierenarts haar pootjes moest strekken voor de röntgenfoto hoorde we haar janken. Mijn ogen beginnen te tranen, wat heeft deze pup allemaal al meegemaakt? De dierenarts vertelt ons dat met de juiste voeding en supplementen  en veel geduld het nog goed kan komen. Ze schrijft medicijnen voor en vraagt wat we nu gaan doen met de pup. Goede vraag, inmiddels was het al avond en alle stichtingen waren al gesloten. We gaan over 3 dagen terug naar Nederland.

De volgende dag worden we wakker met een knoop in onze maag. We hebben van de dierenarts wat adressen gekregen van organisaties die straathonden helpen en beginnen onze zoektocht naar hulp. Ondertussen speelt ook de gedachte om haar mee te nemen naar Nederland. Het blijkt een enorm moeilijke opgave want alle organisaties zitten vol en nemen een hond pas aan als ze haar tweede vaccinatie heeft gehad, die ze pas kan krijgen over 3 weken. Het meenemen naar Nederland is ook niet makkelijk. Honden mogen niet vanaf Bali vliegen en het kost enorm veel geld om haar naar Jakarta te krijgen. Ze moet sowieso 4 maanden blijven voordat ze mag reizen omdat ze een bloedtest moet doen voor Rabiës. We besluiten dat we oplossing moeten zoeken op korte termijn en daarna verder moeten kijken. Tijdens het zoeken naar informatie schrik ik over de omstandigheden voor de straathonden op Bali: hondenvleeshandel, opruimacties van de overheid en alle organisaties die overvol zitten. Wat is haar kans hier? Ze MOET mee naar Nederland, we moeten er alles aan doen om dit voor elkaar te krijgen. Ondertussen heet de pup Lovina en is ondanks de omstandigheden ontzettend vrolijk! Ze voelt zich onmiddellijk op haar gemak en doet alles wat een ‘normale’ pup ook doet. Slapen, kroelen, heel veel spelen en eten. Wat een ontzettend lieve hond is dit. Via via vinden we een Balinese vrouw die een boarding house heeft en transport naar het Buitenland kan regelen. Tegen betaling kan Lovina daarheen. We regelen dat ze haar op komt halen en wachten gespannen af. Wat een verschrikkelijk gevoel om haar straks mee te moeten geven en achter te laten. De vrouw die haar op komt halen heeft een groot gezin met zes kinderen, 30 opvanghonden en 38 opvangkatten. Voorlopig is ze veilig! Nu hebben we 4 maanden om alles te regelen: Documenten, de financiële middelen en iemand die haar mee kan nemen vanaf Jakarta op de vlucht. We hebben jullie hulp nodig om Lovina thuis te brengen!