Ik ben Manuela, 53 jaar en 5 jaar geleden ben ik de helft van mijn zicht kwijt gweraakt als gevolg van een trombose in mijn hersenen. Mijn lichaam maakte te veel rode bloedcellen aan waardoor er letterlijk file ontstaan is en het vocht niet meer afgevoerd kon worden. Er is daardoor veel druk gekomen op mijn oogzenuw, die daardoor beschadigd is geraakt en mijn zicht voor de helft verminderd heeft. Sindsdien kijk ik alsof ik een zonnebril op heb, het is wazig, ik zie geen kleuren meer alleen tinten en ik herken mensen pas als zij dichtbij mij staan. Op afstand herken ik voor mij bekende mensen alleen aan hun lichaamscontouren. Met een bril kan dit niet gecorrigeerd worden.
Het had een enorme impact op mijn leven toen ik opeens slechtziend werd of te wel visueel gehandicapt: niets was meer vanzelfsprekend en even een tijdschrift pakken dat kon niet meer. Ik kon de letters niet lezen. Moeilijk vond ik dat ik mijn zoon van toen zeven niet meer kon voorlezen en wondjes die hij had niet meer kon zien. Ik wilde zo graag mama zijn maar moest dit nu op andere manieren compenseren. Details en oneffenheden in een oppervlakte kon ik niet waarnemen zo ook theeglazen niet. Die zijn in het begin veel gesneuveld tot dat ik overgegaan ben op witte bekers. Die nam ik sneller waar. Een grijze lantaarnpaal tegen de achtergrond van grijze stoeptegels nam ik niet waar waardoor ik er regelmatig tegen op botste. Zelfs koken moest ik andere aanpakken omdat ik niet kon zien of het vlees voldoende bruin was. Ik moest me opnieuw leren verhouden tot de wereld. Dat kostte best wel moeite en vooral veel energie ook al ben ik van nature een doorzetter.
Ik ben al die tijd onder controle gebleven in het ziekenhuis waar ze regelmatig een gezichtsveldonderzoek doen om de ontwikkeling ervan bij te houden. De druk op de oogzenuw blijft hoog waardoor de oogzenuw veel te lijden heeft. Onlangs heeft de oogarts te kennen gegeven dat wanneer het zich zo verder blijft ontwikkelen, ik rond mijn 60ste levensjaar blind zal zijn. Daar schrok ik enorm van. Ik hoopte altijd dat het minimaal zo zou blijven en stiekem wenste ik dat het zich misschien zelfs weer zou herstellen. Deze boodschap had ik niet zien aankomen. Ik ben toen wat speurwerk gaan doen en kwam uit bij een oogkliniek in Amerika. Deze behandelaar helpt mensen over de hele wereld met allerlei oogaandoeningen en in 80% van de gevallen verbetert de oogconditie. Ik heb contact met hem gehad om mijn casus voor te leggen en ondanks dat hij nooit beloftes maakt omdat ieder mens anders reageert, gaf hij aan dat hij wel iets voor mij zou kunnen betekenen. Dat gaf weer hoop. Ik wil dit zo graag proberen omdat ook anderen met overeenkomstige aandoeningen geholpen konden worden. Ik heb het gevoel dat dit mijn laatste kans is voordat het helemaal donker om me heen wordt.
De behandeling, de overtocht en het verblijf in Amerika kost geld, waar ik langs deze weg een bijdrage voor vraag. Veel van mijn spaargeld is de laatste jaren opgegaan aan allerlei aanvullende therapieën en behandelingen met als doel om mijn zicht goed te houden. Daarom vraag ik nu om jullie financiële steun om mij te helpen mijn zicht te behouden en blindheid zo veel mogelijk te voorkomen. Dank jullie wel alvast.