Stanislaw was een gepland en langverwacht kind.  De prenatale foto’s gaven geen aanleiding tot bezorgdheid.  In de 20e week van de zwangerschap hoorden we echter van de dokter dat het rechterbeen van Stanislaw korter is dan het linker.  Ik kon niet stoppen met huilen.  De dagen erna hoopte ik dat bij het volgende onderzoek zou blijken dat de arts een fout had gemaakt of dat Stanislaw zo actief was tijdens het onderzoek, dat het onmogelijk was om het been nauwkeurig te meten.  Helaas bevestigden ze in het volgende ziekenhuis dat het been korter was.
 
Het was een grote tragedie voor mij als aanstaande moeder.  In mijn hoofd hield ik de vraag: "Hoe is het gebeurd?"  "Waarom is dit mijn kind overkomen?"  Toch verzekerden de artsen ons dat het been van Stanislaw de geboorte gestrekt kon worden.  We hebben van artsen vernomen dat het defect van onze zoon fibulaire hemimelia wordt genoemd.  Dit defect wordt gekenmerkt door de afwezigheid of onderontwikkeling van de fibula, tegelijkertijd is er een ongelijke ledemaat, vervorming van de voet en knie.  Na thuiskomst kon ik lange tijd niet meer herstellen, maar uiteindelijk heb ik mezelf herpakt, want ik moest sterk zijn om te vechten voor het geluk van onze zoon.
De leveringsdatum was gepland op 20 december 2019.  Stanislaw  echter geboren op 12 november 2019, in de 34e week van de zwangerschap.  Na een paar uur, toen ik Stanislaw in de couveuse zag, zag ik zijn kleine voetjes.  De rechtervoet van onze zoon was misvormd, kleiner dan de andere, en de tenen waren met elkaar verbonden.  We waren niet voorbereid op zo'n aanblik ... Kijkend door de waterval van tranen, kon ik het aantal vingers op Staś's voet niet eens tellen.
 
We verlieten het ziekenhuis na 3 weken net voor Kerstmis.  Het was een geweldige tijd waar we naar uitkeken.  We waren compleet.  De komende maanden probeerden Nederlandse artsen (we wonen momenteel in Nederland) ons ervan te overtuigen dat de beste beslissing die we kunnen nemen in het geval van Stanislaw been de amputatie van Stanislaw kleinere voet is.  Ze voerden aan dat Stanislaw niet veel minder zou overleven.
We wilden er niet mee instemmen, dus gingen we naar een consultatie bij het Paley European Institute in Warschau, waar we hoorden dat Stanislaw helemaal niet het slechtste geval is.  De dokter zei dat Stanislaw normaal zou kunnen leven zoals andere kinderen, en vooral dat hij zijn voet zou voelen.  Na dergelijke informatie was er hoop en groot enthousiasme voor de strijd.
 
Als moeder kan ik niet opgeven en instorten.  Ik moet fel zijn en klaar om te handelen, zodat Stanislaw gelukkig en blij is als voorheen.  Hiervoor is helaas veel geld nodig.  Wij kunnen zo groot bedrag niet zelf betalen.  Daarom vragen wij uw hulp.  Zonder uw steun kunnen we onze zoon geen kans geven om onafhankelijk te zijn en zal Stanislaw zich niet als één van zijn leeftijdsgenoten voelen.  We zullen er alles aan doen om het geld in te zamelen, maar zonder uw hulp kunnen we dit niet doen.
 
Alsjeblieft, kijk naar Stanislaw en help hem op eigen benen te staan.  We weten dat hij het kan - hij is een kleine kanjer. Hij heeft nauwelijks gehuild sinds zijn geboorte, maar hij heeft hulp nodig... Financiële hulp.
De ouders van Stanislaw