Lieve allemaal,

Ten allereerste bedankt dat u even de tijd neemt om een kijkje te nemen op mijn doneeractie en mijn verhaal te willen lezen. 

Na ontzettend lang twijfelen heb ik toch besloten om een doneeractie aan te maken, dit doe ik niet voor mijzelf maar om een toekomst op te kunnen bouwen met mijn lieve vriend.
Nu had ik het héél kort en bondig op kunnen schrijven, maar dan komen er toch meer vragen in je op.. dus besloot ik mijn verhaal met jullie te delen, dit vind ik dan ook wel zo eerlijk.
Waar zal ik eens beginnen, Laat ik mij anders eerst even netjes voorstellen.
Ik ben Sanne, een hardwerkende studente van 23 jaar jong met een flinke rugzak en dochter van 2 geweldige lieve ouders waar ik ontzettend trots op ben. 

Op mijn 7e ben ik verhuisd van Noord-Holland naar Drenthe, Dit was een enorme omschakeling voor mij als kind en heb dan ook hele vervelende jaren achter de rug gehad.
Dit uitte zich vooral in onzekerheid en bindings als zowel verlatingsangst, het gevoel van alleen zijn vond ik maar heel eng.
Op mjn 17e kwam ik een jongen tegen, opslag verliefd natuurlijk.. mijn allereerste vriendje.
Hij vertelden mij elke dag dat ik er wél mocht zijn en ik merkte niet dat hij mij steeds verder van mijn vrienden en familie weg hield,
na een tijd was ik bij hem ingetrokken.
Ik had het gevoel dat ik er écht mocht zijn en daar wist hij ook goed gebruik van te maken.

Kort nadat ik was ingetrokken bij hem ging het héél erg mis, hij is verlaafd geraakt aan drugs en dit werd van kwaad tot erger.
Zelf wou ik hier absouluut niets mee te maken hebben.
Mjin hele wereld stortte in en heb alles geprobeerd om hem ervanaf te helpen, want professionele hulp was voor hem niet nodig.
Hij raakte zijn baan kwijt en werd werkloos.. ik probeerde alles te betalen met mijn kleineschalige studiefinanciering en bijbaantje, maar daardoor schoof ik mijn eigen kosten aan de kant.  
Hij zou stoppen en veranderen, want alleen kon ik het niet aan, vertelden hij mij. 
Als jong onzeker meisje met verlatingsangst trapte ik daar heel gemakkelijk in.
Het werd steeds erger en uitte hij zijn gedrag in psychoses en aggressie.
Het was voor mij heel gevaarlijk om daar te blijven en hebben mijn ouders mij daar weggehaald.

Wanneer ik dacht dat mijn wereld in elkaar gestort was, raakte ik ook mijn aller-belangrijkste bodem kwijt, mijn grootste steun.
Mijn allerliefste moeder had besloten zich op laten nemen in een gesloten inrichting wegens een heftige burn-out.
Mijn vader had dit ook nooit zo ver zien aankomen en is ondanks zijn verdriet en stress elke dag mijn moeder gaan opzoeken, dit was 1uur heen en weer rijden, uiteindelijk heeft hem dit ook uitgeput en is hij deppresief geraakt.
Het was voor mij dan ook verstandig om een huisje voor mijzelf te zoeken, omdat mijn vader graag alleen wou zijn.
(waar hij tot vandaag nog erg veel spijt van heeft) 
Op stel en sprong ben ik verhuisd terwijl dit eigenlijk helemaal niet mogelijk was voor mij, wegens ik het eigenlijk helemaal niet kon betalen.
Ik gunde mijn vader de rust en ruimte die hij nodig had, want hem ook nog verliezen kon ik niet.
De rekeningen stapelden steeds meer op en ik had geen ouder om dit mee te kunnen delen. 
Na heel wat maanden verstreken ben ik onverwachts mijn grote liefde tegen gekomen, samen hebben we heel wat doorstaan.. de toilet gevuld met flessen water.. douchen bij anderen, want gas en water hadden we op een begeven moment niet meer door de achterstanden.
Overal zijn we lachend doorheen gekomen, want we hadden tenslotte elkaar!
Ondanks hij hier nooit voor gekozen had is hij nooit bij mij weg gegaan of heeft het hem afgeschrikt:)
Dat is wat echte ware liefde is! Nu wonen we al een aantal jaren heel gelukkig samen met elkaar. 

Ik had zowel persoonlijke als financiele hulp aangevraagd en ben ik deze mensen tot de dag van vandaag nog dankbaar, door hun kan ik weer naar school en gaat het persoonlijk heel wat beter met mij en mag ik het wnsp traject gaan starten.
We werken beide keihard aan onze toekomst, maar elke dag gun ik mijn lieve vriend dit niet en wordt ik met een schuldgevoel wakker.
Hij werkt op een zorgboerderij en werkt ontzettend hard en helpt nodig is. 
Ik gun hem rust in zijn hoofd en dat we samen van de dagen kunnen gaan genieten.. zonder dat we ermee naar bed gaan of opstaan.
Dat hij kan gaan sparen voor wat HIJ leuk vind, hij heeft eigenlijk een andere auto nodig om naar zijn werk te komen en clienten te vervoeren, ik gun hem dit ook zo enorm.
Hij denkt nooit aan zichzelf en koopt dan ook nooit wat voor hemzelf. 
Met mijn moeder gaat het nu een héél stuk beter, ookal stresst ze nog veel om mijn situatie. 
Helaas kunnen mijn ouders mij financieel niet bijstaan, ookal willen ze dat wel!

Ik ben ontzettend trots op mijn lieve vriend, hij heeft mij altijd laten lachen in de moeilijkste situaties.
Hem gun ik alles.. maar niet mijn ellende.. hij werkt zo hard voor zijn inkomen en ik vind dat hij het niet verdiend om dat af te hoeven staan aan de fouten die ik gemaakt hebt. 

In totaal ben ik €6.000 nodig om in 1 keer mijn schulden af te kopen om niet in het traject van 3-5 jaar te hoeven, mijn totale schuld bedraagd €11.000. 
Alle beetjes helpen enorm en daar ben ik dan ook ontzettend dankbaar voor. 

Heel veel liefs, Sanne