Nog geen tijd om stil te zitten.
Hoe kan een leven in letterlijk 1 klap volledig veranderen…. Op zaterdagnacht 7 november 2020 is onze vader Richard onwel geworden in de badkamer. Hierbij heeft hij een harde val gemaakt op de stenen drempel en is bewusteloos geraakt. Door de brandweer is hij uit huis getakeld en overgebracht naar het LUMC. In het ziekenhuis bleek al snel dat hij een hoge incomplete dwarslaesie had; vanaf zijn nek volledig verlamd.
Hij revalideerde van november 2020 tot en met april 2021 in een revalidatiecentrum in Utrecht. Wat hebben we bewondering voor zijn vechtlust!! Ruim een half jaar heeft hij intern getraind om enige functies terug te krijgen. Hij kan inmiddels zijn armen bewegen, maar hij heeft nog wel een verminderde handfunctie. Ook het gevoel in zijn romp, armen en benen is nog zwaar verminderd.
Onze ouders moesten nood gedwongen verhuizen omdat hun oude woning niet aangepast kon worden voor een rolstoel. Een woning met een hoge huurprijs waar geen huurtoeslag voor gekregen kan worden. Maar ook moesten ze veel investeren in diverse aanpassingen voor onze vader. Want hij verplaatst zich blijvend in een rolstoel.
Onze ouders hadden een fijn sociaal netwerk in en buiten de regio. Ze pasten voor de val nog iedere week enkele dagen per week op alle kleinkinderen. De kleinkinderen zijn de grootste drijfveer voor papa geweest om voor vooruitgang te vechten. Hij geniet van ze. En het maakt hem verdrietig dat hij hen minder kan zien. Ze hopen het oppassen spoedig weer op te kunnen pakken en weer activiteiten met de kleinkinderen te kunnen ondernemen. Ze waren zeer actieve mensen, die alles samen deden. Dagelijks maakten zij een wandeling binnen de woonplaats, maar zeker ook in diverse natuurgebieden binnen Nederland. Of ze hingen hun elektrische fietsen achterop de auto en maakten een prachtige fietstocht door de natuur. Ze bezochten graag sportwedstrijden van de kleinkinderen of gaan ze op bezoek bij kinderen, kleinkinderen of andere familie en vrienden. Papa maakte ook graag toertochten op zijn oldtimerbrommer; waar hij ook afscheid van moet nemen. En dat gaat hem echt aan het hart.
Helaas zijn ze nu huisgebonden.
Door de beperkingen zit onze vader blijvend in een rolstoel, hierdoor kan hij zelf geen auto meer rijden. Maar met de rolstoel kan hij ook niet meer in hun eigen auto. Onze moeder heeft sinds jaren chronische en toenemende nek-, rug- en heupklachten. Hiervoor is zij al enige jaren onder behandeling echter tot op heden zonder gewenst resultaat. In december is zij door gladheid ten val gekomen in de parkeergarage. Hierbij heeft ze haar spier in haar rechterschouder gescheurd. Ze is beperkt in haar bewegingen. Hierdoor kan zij niet de rolstoel in de auto tillen. Ook het transfer van rolstoel naar de auto is niet altijd haalbaar. Zeker de momenten terug naar huis zijn moeilijk. Mijn vader is dan al vermoeid en het transfer is valgevaarlijk en krijgt in de auto vaak heftige kramp of spasmes. Doordat hij nu niet met zijn eigen auto kan heeft de Regiotaxi een aantal keer gebruikt, maar hij is hierdoor standaard te laat op zijn bestemming gekomen (o.a. in ziekenhuis). Daarnaast duren de ritten veel te lang omdat ze ook andere mensen ophalen, waardoor hij meer last heeft van spasmes. Onze moeder mag alleen mee tegen hoog tarief. Daarom rijdt ze altijd achter de regiotaxi aan.
Door de nare ervaringen met de Regiotaxi en het gedoe met de eigen auto, blijft mijn vader vaker thuis; terwijl hij een sociale man is, die graag onder de mensen is. We vinden het erg belangrijk dat onze ouders kunnen blijven participeren en ook samen kunnen blijven genieten van activiteiten.
ONZE VRAAG:
Het gaat ons aan het hart dat onze ouders zo huis gebonden zijn geworden. Wij willen dat ze weer normaal even naar de winkel kunnen, zonder stress naar het ziekenhuis kunnen, op bezoek kunnen bij hun kleinkinderen, familie en vrienden. Kortom ze willen weer actief kunnen participeren in de maatschappij. Maar ze lopen tegen een vervoersprobleem aan. Mijn moeder kan de rolstoel niet in de auto tillen. Mijn vader heeft veel last van doorligplekken; waardoor het zitten in een autostoel en het maken van transfers niet aan te bevelen is. Een zelfstandige rolstoelauto zou de ideale oplossing zijn om het vervoersprobleem op te lossen. Helaas is dit een enorme investering en vragen we om jullie hulp. Willen jullie ons helpen om onze ouders meer vrijheidheid te geven waardoor ze ook samen weer nieuwe activiteiten kunnen ondernemen en de geraniums voorlopig niet in huis te hoeven halen.
Alvast ontzettend bedankt,
Liefs Sylvia en Irene Zitter