*English below*
Een jaar geleden zag mijn leven er totaal anders uit. Jong, vol energie, net afgestudeerd en begonnen aan het volwassen leven.
Eind juni jl. begonnen de klachten in mijn rug en bovenbeen. Wij dachten dat dit kwam door de drukke tijd die net achter de rug was en de verhuizing van familie waar wij op dat moment middenin zaten. Helaas mocht rustiger aan doen in de maanden die daarop volgden en fysiotherapie niet baten. Omdat de klachten in mijn bovenbeen bleven verergeren en gingen belemmeren in het dagelijks leven werd er gedacht aan een hamstringblessure. Met een verwijzing naar de sportarts in de pocket ging ik halverwege september een weekend lekker in. Helaas liep de pijn dat weekend zo op dat het niet meer te houden was. In dat weekend kon ik ineens bijna niets meer. Na wat zwaardere pijnstilling was er 1 zittende houding waarin het te doen was. Inmiddels is duidelijk dat ik een heftige hernia* onderin mijn rug heb bij de S1 wortel, die zorgt voor pijn, krachtverlies en gevoelloosheid in mijn linker onderbeen en voet door zenuwschade. De klachten zijn zo heftig dat ik niet meer dan een aantal meter kan lopen en er zijn zware pijnstillers (onder andere morfine) nodig om de dagen door te komen. En zoals het nu lijkt zullen deze zware pijnstillers nog weken tot maanden nodig zijn. Dit alles brengt naast de pijn ontzettend veel vermoeidheid en weinig energie met zich mee.
Rolstoelafhankelijk, hierdoor volledig afhankelijk van anderen en een heel klein beetje vanuit huis kunnen werken is hoe mijn leven er op dit moment uitziet.
Omdat de artsen in het ziekenhuis vinden dat ik te jong ben om zo belemmerd te zijn in de dagelijkse dingen door een hernia en de klachten al te lang duren, sta ik op een wachtlijst om geopereerd te worden. Om deze tijd te overbruggen heb ik op de pijnpoli een zenuwblokkade ondergaan om hopelijk tijdelijk de pijn te verlichten. Helaas heeft deze behandeling bij mij niet voor het gewenste resultaat gezorgd en ben ik, na een aantal weken lichte pijnvermindering, bijna weer terug bij af. Door Covid-19 is de weg naar een operatie in het ziekenhuis momenteel ontzettend uitzichtloos. Intussen ben ik natuurlijk (ook samen met mijn zorgverzekering) op zoek gegaan naar andere mogelijkheden. In deze zoektocht ben ik gestuit op de Herniakliniek in Veenhuizen. Na wat contact met deze kliniek is gebleken dat zij mijn hernia op heel korte termijn met een nieuwe (en betere) techniek heel goed kunnen opereren. Dit is de zogenaamde PTED-techniek. Met deze techniek wordt niet via de rug geopereerd maar via de zij en er is geen narcose of ruggenprik nodig, maar slechts plaatselijke verdoving. Deze techniek brengt ook nog meer voordelen met zich mee. Er is minder kans op complicaties dan bij de reguliere techniek en de revalidatie gaat van 6 tot 12 weken naar 3 tot 6 weken. Dit zou inhouden dat ik op heel korte termijn (vaak binnen 2 weken) geopereerd zou kunnen worden en diezelfde dag nog lopend de kliniek uit zal lopen, in tegenstelling tot de rolstoel waar ik nu in zit. Naast de pijn waar ik van verlost zal zijn na de operatie, kan ook de beschadigde zenuw zich gaan herstellen en hopelijk zo herstellen dat het gevoel weer terugkomt in mijn voet. Dit is ook in verband met mijn diabetes van groot belang.
Nu hoor ik jullie denken; waarom doe je dit dan niet direct?! Ondanks de positieve verhalen wordt hier niets van vergoed door de verzekering. De operatie brengt flinke kosten ad € 8.325, - met zich mee. **
Dit is een flink bedrag, maar deze operatie brengt veel voordelen met zich mee ten opzichte van een reguliere operatie en neemt de uitzichtloosheid naar een reguliere operatie door Covid-19 weg. Dus dit is het voor mij meer dan waard! Want wie weet hoeveel maanden dit nog wel kan duren voor reguliere operaties.
Ik ben ontzettend blij met iedere donatie en onwijs dankbaar. Iedere euro is een stap dichter bij de operatie.
Nogmaals ontzettend bedankt.
* Op bijgevoegde foto is rood omcirkeld te zien waar de hernia zich bevindt.
** Indien het doelbedrag niet behaald zal worden, wordt het volledige bedrag gedoneerd aan het Diabetesfonds.
English
A year ago my life looked completely different. Young, full of energy, just graduated and entered adult life.
At the end of June the complaints started in my back and thigh. We thought this was due to the busy times that had just passed and the relocation of family that we were in the middle of at that time. Unfortunately, it was allowed to slow down in the months that followed and physiotherapy was of no avail. Because the complaints in my thigh continued to worsen and hindered daily life, a hamstring injury was considered. With a reference to the sports doctor in the pocket, I started a weekend in mid-September. Unfortunately the pain got so high that weekend that it was no longer possible. In that weekend I was suddenly unable to do anything. After some heavier pain relief, there was 1 sitting position in which it could be done. It is now clear that I have a severe hernia * at the bottom of my back at the S1 root, which causes pain, loss of strength and numbness in my left lower leg and foot due to nerve damage. The complaints are so severe that I cannot walk more than a few meters and heavy painkillers (including morphine) are needed to get through the days. And as it now seems, these heavy painkillers will be needed for weeks to months. In addition to the pain, all of this brings with it a lot of fatigue and little energy.
Wheelchair dependent, therefore completely dependent on others and being able to work from home a little bit is what my life looks like at the moment.
Because the doctors in the hospital think that I am too young to be hindered in daily life by a hernia and the complaints have been going on for too long, I am on a waiting list to be operated. To bridge this time I underwent a nerve block at the pain clinic to hopefully relieve the pain temporarily. Unfortunately, this treatment did not achieve the desired result for me and, after a few weeks of mild pain relief, I am almost back to square one. Due to Covid-19, the road to surgery in the hospital is currently very hopeless. In the meantime, of course (also together with my health insurance) I have been looking for other options. In this search I came across the Spinal Clinic in Veenhuizen. After some contact with this clinic, it turned out that they can operate my hernia very well in a very short term with a new (and better) technique. This is the so-called PTED technique. With this technique, surgery is not performed via the back but via the side and no anesthesia or epidural is required, only local anesthesia is required. This technique also brings even more advantages. There is less chance of complications than with the regular technique and rehabilitation goes from 6 to 12 weeks to 3 to 6 weeks. This would mean that I could be operated on very shortly (often within 2 weeks) and that I would walk out of the clinic that same day, unlike the wheelchair I am now in. In addition to the pain that I will be relieved of after the operation, the damaged nerve can also start to recover and hopefully recover so that the feeling will return to my foot. This is also very important in connection with my diabetes.
Now I hear you think; why not do this right away ?! Despite the positive stories, none of this is reimbursed by the insurance. The operation entails considerable costs of € 8,325. **
This is a considerable amount, but this operation has many advantages over a regular operation and removes the hopelessness of a regular operation by Covid-19. So this is more than worth it to me! Because who knows how many months this can still take for regular operations.
I am very happy with every donation and very grateful. Every euro is one step closer to the operation.
Thank you very much again.
* On the attached photo, it is circled in red where the hernia is located.
** If the target amount is not reached, the full amount will be donated to the Diabetes Fund.