Hoi, ik ben Sem. Ik ben 13 jaar, en ik schrijf deze brief omdat ik hulp nodig heb — en dat vind ik moeilijk om te vragen.

Een paar jaar geleden is mijn vader betrokken geraakt bij een ernstig motorongeluk. Sindsdien is alles veranderd. Hij kan niet meer werken en ook thuis is het niet meer zoals vroeger.

Mijn vader is veranderd. Vroeger was hij mijn held. Iemand die meeging op uitjes, met wie ik herinneringen maakte waar ik nog steeds aan terugdenk. Maar na zijn ongeluk is hij niet meer diezelfde papa. Hij is vaak boos, gespannen, en we hebben veel ruzie. Dat doet pijn — want ik mis hem. En ik weet dat hij dit ook niet wil. Maar ik voel me vaak alleen.

Ik woon in een kamer van 3,10 bij 2,25 meter. Dat klinkt misschien niet als een drama, maar het voelt voor mij vaak als een gevangenis. Het is de enige plek waar ik kan slapen, denken, huilen, dromen. En dat alles in één kleine ruimte, terwijl de druk om te ‘volhouden’ steeds zwaarder wordt.

Maar ondanks alles wil ik niet opgeven.

Ik wil mijn familie helpen.

Ik wil mezelf een toekomst geven.

Ik droom van mijn eigen kledingmerk, een merk dat staat voor lef, vrijheid, en jezelf durven zijn, ook als niemand je ziet. Ik wil starten met Vinted reselling, met ontwerpen, met kleine stappen geld verdienen — zodat ik op mijn manier mijn gezin kan steunen en mijn situatie kan verbeteren.

Daarom schrijf ik deze brief.

Niet om zielig te doen. Maar om eerlijk te zijn.

Want ik weet dat ik dit niet alleen kan.

Als je iets kunt missen — al is het maar een beetje — zou ik dat nooit vergeten. En als je niets kunt geven, dan is delen al even waardevol.

Dankjewel dat je dit leest.

Dankjewel dat je me ziet.

– Sem