Mijn naam is Candy en ik ben 28.
Ik heb een lastig leven gehad met veel tegenslagen en problemen in mijn jeugd.
mijn ouders zijn gescheiden op jonge leeftijd en dat is alles behalve soepel gegaan, ik en mijn drie broers hebben hier veel schade aan over gehouden. Regelmatig hadden we politie bij de deur en ouders die elkaar de hersenen in wouden slaan. Mijn moeder is naar de andere kant van NL gevlucht om uit de situatie te komen. Dit heeft niet geholpen helaas. ruim tien jaar zijn wij lastig gevallen door o.a familie die ons stalkte, bedreigde (ook doodsbedreigingen), eindeloos bellen snachts en dronken op kwamen dagen om ons lastig te vallen.
Verhuizen deden we regelmatig en echt langer dan een half jaar hebben we nergens gewoond. Niet gek om dan te bedenken dat ik in mijn puberteit alle effecten van mijn jeugd uitte op alles om mij heen. 
Ik ging van een lief, slim, sociaal meisje naar iemand die niemand meer vertrouwde en dacht dat ze alles alleen moest doen in de wereld.

Toen ik met een strafblad mijn 18ste verjaardag naderde heb ik besloten meer met mijn leven te doen dan dat ik tot deze tijd had gedaan, dit was mijn kans om van het strafblad af te komen en opnieuw te beginnen. 
Ik ben mijzelf door school gaan finiacieren ondanks dat ik geen idee had wat ik wilde worden als ik later groot zou zijn, wist ik dat ik gelukkig wou zijn in mijn werk. En zo begon ik met een opleiding in de horeca. 
Na de realisatie dat dit niks voor mij was heb ik de opleiding afgemaakt ben ik in de branche gaan werken om mijzelf opnieuw door een opleiding te finiacieren. (terug vallen op mijn ouders voor finacielen support was en is nooit een optie geweest) 
Tijdens de opleiding als Pedagogisch medewerker (opstapje naar jeugdzorg) kwam ik mijzelf erg tegen.
Hier is mijn lange pad begonnen met werken aan mijzelf, het overkomen en verwerken van trauma's, het besef dat ik drugs gebruikte als een ongezonde manier van omgaan met mijn problemen en nog vele andere dingen die ik mijzelf had aangeleerd om om te gaan met alles wat ik had meegemaakt.

Ik ben ondertussen (naar eigen zeggen) er redelijk uitgerold. En merk dat ik eindelijk op een punt in mijn leven zit waarin enigszinds content ben met wie ik ben. Ik probeer al 5 jaar een huisje te huren/kopen en uit het studentkamertje te komen waar ik momenteel in vast zit. Helaas wil dit door de huidige markt niet en ook het krijgen van een hypotheek is vrijwel onmogelijk. Door mijn zoektocht naar wat ik wil gaan doen kwa werk, werkte ik nooit ergens langer dan 2/3 jaar. eenmalig heb ik een vast contract gehad waarmee ik een lening kon afsluiten van 60.000. Helaas zijn er geen huizen op de markt voor dit bedrag. 
Door het leven heen heb ik veel gespaard ik was altijd bezig met mijn droom van het hebben van een eigen huisje. Helaas besloot het leven dat een spaarrekening hebben niks voor mij is en zo ben ik meerdere malen door externe factoren mijn spaargeld verloren. 

Op dit moment ben ik keihard aan het werk (kinderopvang) om in te komen bij de bank met eigen geld en op deze manier alsnog kans te maken op een leuk arbeidershuisje in groningen. Het doel is 35.000. Ik heb bijna mijn studieschuld afbetaald van 15.000 en via hier hoopte ik op nog een zet in de goede richting. 
Ik begin binnenkort wederom aan een nieuwe opleiding in de groensector als ecologisch tuinontwerper, ik voel mij hier goed over en denk dat dit de sector is waar ik werkzaam in moet gaan worden.

Ik vraag niet veel, maar gevoelsmatig heb ik een eigen plek nodig mijzelf verder te ontwikkelen, ik voel mij onrustig en angstig over de toekomst (ook wegens klimaatverandering). Nu denk je waarom huurt ze niet? Ondertussen al 4 jaar ingeschreven (stond al langer erop maar wegens helpen van een ex aan een woning zijn die punten kwijt), wachtlijsten zijn lang en mijn vorige woning betaalde ik 980 euro om te mogen wonen.
Aangezien een groot deel van mijn salaris naar huur ging, besloot ik mijn ergste nachtmerrie uit te voeren, het terug gaan naar wonen in een studenthuis. (ik ben een erg net, georganiseerd en gesteld op mijn privacy persoon) dus dit was absoluut niet ideaal, maar om meer te sparen maandelijks moest ik toch. 
tegenwoordig zit ik vast in deze situatie en wordt ik lichtelijk gek. Vandaar mijn oproep aan iedereen die een meisje die gewoon zo duurzaam mogelijk wil leven, in  haar eigen rust met een klein tuintje waar ze een moestuin kan aanleggen te steunen.  

In de toekomst wil ik graag mijn orginele droom vervolgen om een eigen huis te bouwen, niet zomaar een huisje maar een duurzaam, toekomsbestendig huis waar mijn kinderen ook nog van kunnen genieten.