Ik ben Mirjam, dochter van... ja mijn moeder. Het gaat om mijn moder, een krachtige vrouw die ik zeer bewonder. 
De afgelopen jaren zijn een zeer emotionele achtbaan geweest, ik zou er boeken over kunnen schrijven, maar om nu haar hele persoonlijke sores zo openbaar te maken gaat me iets te ver.

Ik wil haar graag een groot hart onder de riem steken, in financiële zin. Na een bizarre, onverwachte en zeer onwerkelijke scheiding van mijn vader na ruim 40 jaar huwelijk is ze zo goed als berooid achtergebleven. Dat het water haar aan de lippen staat is mij inmiddels wel duidelijk. Ze liet zich eens ontglippen dat een uitvaart zelfs niet te bekostigen is, iets waar ik erg van schrok. Erg wrang als ik me besef dat ze altijd hard heeft gewerkt voor een fijne oude dag.

Hoe vaak het al door mij heen is gegaan 'stond Gaston toch maar eens bij haar op de stoep' of 'hadden wij de middelen maar om haar wat te kunnen ondersteunen/ ontlasten'. Helemaal nu er voor de tweede keer borstkanker is geconstateert en zij een zeer onzekere tijd tegemoet gaat. De operatie staat inmiddels gepland, net als de nodige onderzoeken. Want is zij verder schoon v.w.b. kanker, of staat haar nog meer te wachten?

Ze is sterk en krachtig, wat ik al eerder aanhaalde. Slaat zich er doorheen en gaat niet bij de pakken neer zitten, maar ik zie dat het aan haar knaagt. Wat zou het geweldig zijn om haar wat verlichting te geven, een geruster gevoel. Zo had zij haar 'oude' dagen niet voor zich gezien en ik gun haar weer wat ademruimte.

Elke euro, elke blijk van steun zou zo mooi zijn. Zelf leggen we ook steeds wat geld voor haar opzij, door te sparen, maar ook extra geld verdienen door extra groente & fruit te kweken in onze moestuin en deze te verkopen in ons kraampje aan de weg.  

Mijn dankbaarheid zou ik niet goed onder woorden kunnen brengen, het zou álles voor me betekenen... het doet zeer om de vrouw die mij een zorgeloze en goede jeugd gaf, te zien knokken om het hoofd boven water te houden, helemaal in deze onzekere tijd met haar gezondheid.