Hallo beste lezer,

Dank je wel voor je interesse in mijn doneeractie.

Het is mijn grote wens schuldvrij te herstellen van complex trauma.

Dat lukt mij niet in mijn eentje. Daar heb ik hulp bij nodig. Daarom deze actie om mijn herstelplan te laten slagen. Omdat ik er eerlijk gezegd wel een keertje klaar mee ben, dat het verleden mij blijft achtervolgen en dat dat mijn leven zo zwaar maakt. 

Mijn doel is dan ook zoveel geld in te zamelen dat ik mijn leven, ook straks als pensionada, een andere wending kan geven. Met jouw bijdrage kan ik - na aftrek van de kosten voor dit platform en de schenkingsbelasting - 
* de schuld aflossen die het gevolg is van dat complex trauma (onlangs door de bank omgezet in een persoonlijke lening die nog minimaal vijf jaar loopt),
* niet-vergoede traumatherapiekosten betalen,
* schrijfbegeleiding op maat bekostigen en mijn levensverhaal in boekvorm uitgeven, 
* '1000 Kraanvogels, Centrum voor kunst, levenskunst & sjamanistische healing' realiseren, voor de begeleiding van hooggevoelige mensen; daarvoor een website bouwen en een werkruimte inrichten 

Door de zware jaren heen hield één gedachte me op de been. Ooit zou alles ten goede keren. Al mijn inspanningen zouden beloond worden. De druk zou van mijn schouders, rug, hart en gemoed afvallen. Ik zou me sterker, lichter, energieker voelen. Ik zou de dingen doen waar ik goed in ben en die mij blij maken, en daar anderen in laten delen. 

Omringd door mensen die mij steunen en helpen, is dat zeker mogelijk! Alleen moest ik nog leren daarom te durven vragen. Dat duurde nog tot nu. 

Wil je weten, hoe ik daartoe ben gekomen, voordat je tot een donatie besluit? Lees dan nog even door. Dat hangt namelijk samen met mijn complex trauma en daar ligt een heel verhaal aan ten grondslag, anders zou het niet zo complex zijn. 

"Durf te gaan staan! Laat jezelf zien, maak jezelf niet langer klein! Deel je verhaal, je worstelingen, je pijn, hoe je tussen wal en schip bent geraakt. Maak kenbaar wat je nodig hebt, treed naar buiten." 
De afgelopen periode heb ik dit van verschillende kanten te horen gekregen. 
Alleen, een patroon veranderen dat van jongs af aan is ingesleten, vraagt bewuste oefening, een lange adem, zelfcompassie. En intensieve traumatherapie.

Zeker als er sprake is geweest van spanningen en geweld in het gezin van herkomst, en in de familie- en voorouderlijnen, mede als gevolg van een gemengde culturele en geloofsachtergrond. 
Zeker als er sprake is van vroegkinderlijk trauma als gevolg van ziekenhuisopname, seksueel misbruik, buitengesloten worden en pesterijen vanwege de Surinaamse achtergrond van mijn moeder, al het vertrouwde achterlaten voor een reis overzee naar haar thuisland, daar gepest worden vanwege mijn Nederlandse afkomst en blanke huid, bij terugkeer hier weer gepest worden. Want ik was en bleef anders - ik raakte opgesloten in mezelf.

Als dat allemaal overvloeit in spanningen en geweld in intieme relaties, in spanningen, pesten en dreigen in werkrelaties. 
Als dit leidt tot meervoudig chronisch ziek zijn en chronisch pijn hebben, verlies van arbeidsvermogen en inkomen, sociaal isolement en een lange weg om uit te dokteren wat er precies aan de hand is. Terugvallen, opkrabbelen, weer terugvallen, toch weer opkrabbelen, bij herhaling, en steeds opnieuw onderzoeken wat werkt en helpt en bijdraagt aan herstel. 
Bij herhaling arbeidsongeschikt verklaard worden, omscholen, maar toch weer te ziek worden en voorgoed buiten het arbeidsproces geplaatst worden. 

De uiterlijke weg werd afgesneden, er restte alleen nog de innerlijke weg. Leren mijn hooggevoeligheid en hoogbegaafdheid te hanteren en waarderen, leren op mijn innerlijk kompas te koersen, op mijn intuïtie te vertrouwen, de stilte en de eenzaamheid tot mijn bondgenoten te maken, mijn inspiratie en hart te volgen, daar expressie aan te geven.

Twee keer getrouwd, twee keer gescheiden en heel veel verhuisd, uit onveiligheid, zelfs tijdelijke dakloosheid, maar ook vanwege de zoektocht naar een woning en woonomgeving passend bij mijn fysieke mogelijkheden. 
Naast kunst en schrijven waren mijn beide meiden - uit elk huwelijk één - de lichtpuntjes in mijn bestaan. Aan hen ontleende ik de motivatie vol te houden en door te zetten. Strijd te leveren met mijn minderwaardigheids- en waardeloosheidsgevoelens. Een gevoel van zelfrespect, eigenwaarde en zelfvertrouwen op te bouwen. Dankzij hen ontwikkelde ik de innerlijke kracht, die past bij de ‘wounded healer'.

Tot die lichtpuntjes een voor een wegvielen, mijn lijf het liet afweten en ik diep de duisternis in tuimelde, in gang gezet door het noodlottige verlies van mijn beide ouders in een brand, vermoedelijk door brandstichting als gevolg van een stalkingdrama. Dit deed alle trauma’s weer herleven.
Hoe mijn oudste dochter en ik meerdere malen samen en ieder afzonderlijk door het oog van de naald waren gekropen als gevolg van mijn noodlottige partnerkeuze. Hoe hij mij in mijn vrouwzijn had aangetast. Hoe hij weggekomen was met zijn daden, terwijl die zo'n weerslag hadden op andere partnerkeuzes, op de kwaliteit van leven van mijn kleine gezinnetje, op onze gezondheid en bestaanszekerheid. Hoe dat lot te keren? Die vraag hield me constant bezig.

Een tweede ingreep aan mijn hart was noodzakelijk. Door alle stress, mede door de aanhoudende druk van de financiële én psychische schuldenlast, en alle emoties, maar ook daar en toen door de ingreep zelf en de omstandigheden waaronder dat gebeurde, was mijn hart ernstig verzwakt.
Niet alleen bij inspanning maar ook in rust leed deze aldoor zuurstofgebrek, met pijn en druk op de borst en benauwdheid tot gevolg. Door mijn medicijnovergevoeligheid was medicatie geen optie. Dit was geen leven meer, maar een uitzichtloos bestaan. 
Op 10 maart 2021 besloot ik tot vrijwillige levensbeëindiging. De gewenste hartstilstand bleef echter uit, mijn lijf vertoonde vergiftigingsverschijnselen, uit zorg voor mezelf moest ik wel 112 bellen. Ziekenhuisopname volgde. Na ontslag vroeg ik euthanasie aan. Ondertussen ging ik ziekenhuis in, ziekenhuis uit, van de ene dokter naar de andere.
 
Al die tijd bleef ik trouw aan het dagelijkse meditatie/healingritueel, dat ik zelf was gaan ontwikkelen, soms in verkorte versie, maar toch. Het wonder wil, dat zich langzaam een kentering begon af te tekenen, mede door een healing op afstand door een FB-vriendin. Mijn energie veranderde. Ik kon weer tekenen en schilderen. 
Dat wakkerde mijn innerlijke vuur aan. In dat vuur van de liefde voor het leven verdwenen de laatste resten schuld en schaamte over het verleden. Ik voelde me bevrijd van een oude last. Mijn leven kwam in een heel ander licht te staan.

De Roep, die ik vijfendertig jaar geleden hoorde in de nacht, kwam mij weer helder voor de geest. 
"Wil je reizen?" vroeg een diepe stem.
"Jaaa," antwoordde ik met een krakerige slaapstem, hardop, daar werd ik wakker van. Hier gebeurde iets bijzonders. 
Het werd mijn eerste stap op het sjamanistische pad, in een tijd van diepgaande en verstrekkende veranderingen die het einde van mijn carrière in het onderwijs inluidden, mijn zorgvuldig uitgestippelde toekomst wegvaagden.
Dat pad lichtte nu weer op.

Ik wilde leven, mijn Licht en Liefde leven! Fief en fit een ‘elder’, een grootmoeder, zijn. Mijn innerlijke kracht verder versterken, de bezielde en bezielende leiding van mijn hart volgen, mijn talenten delen, dienstbaar zijn aan het grote geheel met zorg en aandacht voor mijzelf en mens, boom, plant, dier en steen om mij heen, zorgdragen voor een leefbare Aarde, sjamanistisch healer zijn. Drummen. Labyrintlopen. Schrijven. Tekenen, schilderen. Mijn dromen leven. Actief bijdragen aan de Nieuwe Tijd. Samenwerken. Opstaan en gaan voor dit vitaliserende levensperspectief.

Alleen de financiële schuldenlast belemmerde nog een vrije doorstroom van de energie, het gevoel daar helemaal alleen mee rond te torsen, me zo beperkt te voelen in mijn mogelijkheden mij verder te ontplooien, omdat ik niet de vrije beschikking over mijn hele inkomen had. Niet de traumatherapie kon volgen die ik nodig had, omdat ik die (deels) niet vergoed kreeg. Amper een buffertje voor onverwachte kosten. Alsmaar bezig de eindjes aan elkaar te knopen.

“Waarom start je geen crowdfunding?” stelde een vrouw voor met wie ik mijn verhaal deelde. “Wie weet wat dat in gang zet?”

Weg schuldenlast, dag zwaar leven, welkom vitaliserend levensperspectief! 
Als dat eens werkelijkheid werd…
Zie jij het voor je dat dat mogelijk is? Dat een donatie van jouw kant daaraan kan bijdragen? 
Mocht je dat voor je zien en daartoe besluiten, weet dan dat ik jouw bijdrage met een blij en dankbaar hart ontvang. Ontvangen om op mijn beurt te kunnen geven.

Omdat het van belang en blijvende waarde is vruchtbare zielengrond te creëren en na te laten voor toekomstige generaties. Zielengrond die bestaat uit aanwezigheid, aandacht, zelfbewustzijn, afstemming, verbinding, warmte, hartelijkheid, verbondenheid, medemenselijkheid, inspiratie, creativiteit... 
Het besef dat we zoveel groter en grootser zijn dan we denken.

Jij in jouw overvloed, ik in de mijne, zo versterken we elkaar en dragen we bij aan een leefbare Aarde. Delen verbindt. Verbondenheid en delen maken gelukkig. Dat zijn bewezen feiten. Dan heeft mijn herstelplan vast kans van slagen! Toch? 

Geluk, Gezondheid, Vrede! Dat wens ik je toe met mijn 1000 kraanvogels, 

Çita