Ik heb al vanaf jong een gewrichtsafwijking. Mijn hele leven pas ik me aan daar waar nodig was van fysiotherapie tot medicatie. Drie keer omgeschoold, alles om te kunnen blijven werken. 15 jaar geleden is mij verteld dat mijn lichaam op was.. pardon?  Stond vol in het leven, weliswaar altijd pijn, maar meestal tja paste ik me aan. Nu echter val ik bijna uitelkaar, jong van geest en lichaam die letterlijk 2x ouder is.. met complicaties. Ik heb afgelopen paar jaar overal aan de bel getrokken..  tot mijn verbazing is t erg stil aan de overkant.. Ikzelf heb vroeger altijd iedereen geholpen en gesteund en sta perplex. Als kind van hot naar her verhuisd  dus weinig eeuwenoude vriendschappen in de buurt. Ik heb hulp vd gemeente gekregen, 20 jaar. Maar met alle respect, huishoudelijke hulp lukt ze niet ns structureel op te zetten. Ik knok dagelijks met dagelijkse dingen, zoals boodschappen. Nu n scootmobiel.. op mijn jonge leeftijd. Maar kan iig uit de voeten, zonder meteen gebroken te zijn. Ik heb jaren zelf geprobeerd mijn tuin, een hobbykamer en klus/verf schuurtje in te richten.  Ik heb t niet gehaald voor mijn lichaam instorte. Ik zit nu 15 jaar thuis waarvan ik de helft ervan zeer beperkt mobiel was. 

Ik heb geprobeerd via vrijwilligers en instanties onderhoudsvriendelijk leefomgeving en levensverbeterende aanpassingen te laten doen. Want snel zou veel niet zelf te doen meer zijn.. nou ik zit daar dus al midden in en wacht nog steeds.  

Ik zou zo geholpen zijn met afleiding van mijn vele hobby's die ik dus weinig kan toepassen, daar ik mobiel beperkt ben en alleen slechter op wordt.

Ik hoopte deze winter, eigenlijk zomers al, thuis vooruit te kunnen. Iets leuks te kunnen doen, maken of alleen al ontspannen onder mijn afdak zitten. Helaas is dit op zijn zacht gezegd teleurstellend geweest. Tgene wat ik had gespaard, liet al te wensen over en is helaas in n bodemloze put van loze beloftes gekomen. Ik heb mijn eigen huis en tuin niet afgekregen, en al helemaal niet hobbyruimte. Na drie jaar vragen en bellen, is het duidelijk dat ik geen stap verder kom. Vrijwilligers of instanties, kan ik duidelijk vergeten en familie heb ik niet echt. Inmiddels ook door alle reserve heen, geen instanties aan mijn zijde die te hulp komen noch goede Samaritaan in de buurt..

Nu, pijnlijk letterlijk en figuurlijk onzeker en moe vraag ik u nederig om hulp..

Mijn dank zal groot zijn