Ik werk sinds 1989 in de zorg en heb inmiddels heel veel kinderen/jeugd/volwassenen leren kennen, meestal met meerdere beperkingen. Wat heb ik veel geleerd van hun en wat zijn dit speciale mensen die mijn leven verrijkt hebben. In de instellingen heb ik genoten omin groeps/teamverband te werken, maar wat is het moeilijk om in te laten zien wat nu echt werkelijk belangrijk is bij het begeleiden, verzorgen van deze doelgroep. Tijd kost daar geld, letterlijk...na de zoveelste sluiting en onbegrip, heb ik de kans gekregen om voor mezelf te beginnen. Mijn werk ondersteunt meteen de behoefte bij de gezinnen en volwassenen, ambulant. Ik kan meteen inspringen op de situatie en indien nodig het programma aanpassen. Flexibileit in de hoogste vorm.
Ik ben ook opgegroeid met een oudere broer. Juist het is mijn broer wat is dan zo speciaal? Voor mij eigenlijk niets, ik speelde en maakte ruzie met hem net als de meeste broers en zussen. Toen ik een jaar of 10 was, maakte andere kinderen/volwassenen aan mij duidelijk dat hij anders was, ik begreep er niets van. Waarom deden ze hem na? Waarom vroegen ze dingen aan mij ipv aan hem? Het deed mij pijn, het was en is mijn broer. Ik zag niet die beperking die andere zagen, het was voor mij gewoon.
Dit is ook waar ik voor wil gaan. Het kind/de mens achter de persoon zien en dan pas de beperking...natuurlijk moet ik hiermee rekening houden, daarom ook een speciale bus. Een bus die deze groep gaat laten stralen.
Ik ga ervoor en bedank iedereen die al op enige wijze deze actie ondersteund heeft. De eerste donaties zijn binnen en met mijn spaarcenten zit ik aan de €1000.
Gewoon bijzonder dat mensen in mijn omgeving dit steunen en ik hoop dan ook dat deze actie onlin gedeeld blijft worden.😘