Lieve mensen,
Ik wil jullie graag voorstellen aan Tanja. In een korte tijd zijn wij goede vriendinnen geworden met een gedeelde droom: naar Japan verhuizen. Hier gaat natuurlijk enige voorbereiding aan vooraf, waaronder de taal leren. Nu hebben wij de kans gekregen om 3 maanden de taal te gaan studeren in Japan! Helaas is dit bedrag bij elkaar sparen nagenoeg onmogelijk voor haar, door een beslissing die vroeger voor haar is gemaakt. Simpelweg door onbegrip.
Op de middelbare school werd zij gepest, waarna zij begon te spijbelen. Door de school werd zelfs gezegd dat het wel aan haar zou liggen, waarop ZIJ vervolgens vanwege het spijbelen gestraft werd met een ‘vierkant rooster’. Dat maakte de situatie niet beter. Ook thuis werd er niet geluisterd en ontstond er onbegrip. Door haar pogingen de situaties op school en thuis te ontvluchten, begonnen haar ouders haar te zien als probleemkind. Haar ouders besloten haar in een zorginstelling te stoppen voor onhandelbare kinderen. Echter waren haar ouders niet volledig op de hoogte van de werkwijze die in de instelling werd gehandhaafd. Er waren veel restricties voor de kinderen, zoals: geen mobiele telefoon, een uurtje tv per dag, onder begeleiding naar buiten en als je iets verkeerd deed was er een isolatiekamer. De kinderen mochten het met hun ouders niet hebben over de leefomstandigheden binnen de instelling. Er was een puntensysteem om privileges te verdienen en ook de educatie had de zorginstelling in de hand. Zelfs toen Tanja op een leeftijd kwam om te gaan werken, en zij haar eerste baantje kreeg (waar zij trots op was), heeft de zorginstelling haar werk opgebeld om te zeggen dat zij niet in staat was om te werken. Iets met subsidies..
Inmiddels is zij bijna 35 jaar, woont op zichzelf en heeft een baan. Ze heeft zich ook omhoog weten te werken tot assistent manager. Echter blijft het bijbehorende salaris uit, omdat haar inkomen bepaald wordt door het UWV. Haar werk betaald 70% en het UWV 30% van haar loon. Telkens als ze een salarisverhoging krijgt, moet het UWV nieuwe berekeningen maken, waardoor ze uiteindelijk niet meer krijgt dan het minimum loon. En dit al die jaren nog nadat ze uit de instelling is gekomen, waar ze eigenlijk nooit had moeten zijn.
Ik ken Tanja als een rustig, verlegen, liefdevol, zorgzaam en behulpzaam persoon die eindelijk wel eens een positieve ervaring kan gebruiken. En dat verdient ze ook na alle nare ervaringen, waaraan ze PTSS heeft overgehouden.
Aangezien wij de droom delen en dus ook samen in Japan willen gaan wonen, zou ik ook graag de ervaring van het studeren met haar willen delen. Echter kan ik dat ( wat ik graag zou doen) niet bekostigen. Vandaar dat ik vraag om uw hulp, om Tanja haar droom ietsje dichterbij te laten komen.
Ik ben u zeer dankbaar voor uw interesse in Tanja’s verhaal en wij hopen onze ervaring samen later met u te kunnen delen.
Liefs,
Cindy