Hi!

Ik ben Berber, inmiddels 22 jaar oud en sinds 5 november trots baasje van Pippa, geboren op 10 september 2020. Daar begon ons leven samen.

Een zoektocht naar het leren leven in plaats van overleven.

Samen met stichting Dutch Assistance Dogs wordt zij opgeleid tot psychosociale hulphond om mijn leven wat dragelijker te maken, om meer zelfstandigheid terug te krijgen. 

Het leven is namelijk niet altijd even makkelijk geweest voor mij. 

Ik ben al ongeveer de helft van mijn leven ziek en kan daardoor niet meer ‘’normaal’’ meedraaien in de maatschappij. Ik heb namelijk de eetstoornis Anorexia Nervosa waar CPTSS (complexe traumatische stress stoornis) aan ten grondslag ligt. Daarbij heb ik een angststoornis en een erg laag zelfbeeld. Vele behandelingen hebben gevolgd, van dagbehandelingen, poliklinische contacten tot aan opnames in open en gesloten zettingen en in het ziekenhuis. Echter is gebleken dat de zorg in Nederland erg tekortschiet in ‘meervoudig complexe problematiek’, ik heb meerdere malen in kritieke toestand de deur in mijn gezicht gekregen. Daarnaast zijn ook vele behandelingen vroegtijdig gestopt en hebben zij mij achtergelaten zonder alternatief.

Helaas hebben deze behandelingen dus nooit het gewenste effect opgeleverd, in sommige gevallen zelfs juist averechts gewerkt. Waardoor ik nu bij verschillende behandelcentra’s ‘’uitbehandeld’’ ben of afgeschreven wordt als te complex.

En hoewel ik weet hoe ingewikkeld het leven kan zijn, weet ik ook dat het mooie kanten te bieden heeft, en wil ik dat graag nog een kans geven.

Pippa is het geen wat mij die hoop gegeven heeft, en nog elke dag geeft. 

Het is een lang, confronterend en moeilijk traject, en tegelijkertijd minder eenzaam, waardevol en ongelofelijk bijzonder!

Waar mijn vlammetje bijna was uitgedooft ontstaan er langzaam vonkjes.

Pippa maakt mij bewust van de angsten die er zijn, waardoor ik stil moet staan en mezelf leer begrenzen maar ook leer waar de uitdaging ligt. 

Als ik dreig te dissociëren houd ze haar focus op mij en duwd ze haar natte neusje in mijn hand. 

Zij spiegeld mijn gedrag die mijn coach kan vertalen naar mij toe, waardoor ik een heel stuk wijzer over mijzelf wordt maar ook geconfronteerd wordt met het web wat ik voor mezelf geweven heb en dat ik daar wat mee moet, dat ik iets nieuws, onbekends voor mezelf moet gaan bouwen waarin ik veel liever naar mezelf kan zijn. 

Hoewel Pip nog klein is en wij aan het begin staan van dit traject maken we kleine stapjes de goede richting op, ze ruikt mijn te lage suiker en attendeert mij daarop door mij aan te tikken, dit spoort mij aan om wat te eten, waarin ze mij steeds vaker kan steunen door contact te maken, een pootje op mijn voet, een snuitje tegen mij aan. 

We werken er naar toe dat zij mij op termijn kan wijzen op voortekenen van paniekaanvallen, mij uit herbelevingen/nachtmerries kan halen, mij DPT (deep pressure therapy) kan geven en in het grote geheel mij weer wat meer vrijheid kan geven, mij ondersteunen in sociale situaties en op termijn mij weer een toekomst kan bieden waarin ik haalbare doelen voor mezelf stel. 

Kortom, voor mij mijn onmisbare beste vriendinnetje die er altijd is, die mijn tranen weg likt als ik verdrietig ben en knuffels brengt als we samen een overwinning hebben behaald. 

Helaas vergoeden zorgverzekeraars dit (nog) niet en is het een grote kostenpost die ik zelf niet rond kan krijgen omdat ik door bovengenoemde niet in staat ben om te werken. 

We zijn al enorm ver gekomen, waarvoor enorm veel dank! 

Maar helaas zijn we er nog niet en zou ik het enorm waarderen als je iets kan missen dat wellicht wilt doneren aan dit goede doel, mocht je nu niet in de situatie zitten waarin je iets kan missen zou het al enorm helpen dit bericht te delen met je familie/vrienden.

Dank, dat je de tijd hebt genomen om dit te lezen, en dank als je gedoneerd hebt voor onze toekomst samen, dat betekent enorm veel voor ons!

Lieve groet, 

Berber & een pootje van Pippa