Onze nachtmerrie werd werkelijkheid.

Onze lieve merrie kreeg vorige week een koliek aanval. We reden een heerlijke buitenrit en ik stapte voldaan af. Op dat moment begon ze met graven. Ik zag dat het niet goed was en we lieten de dierenarts komen. 

Hij luisterde naar haar buik en zei dat hij het niet vertrouwde. Op dat moment kon ik niet meer luisteren naar wat hij zei. Het enige wat ik kon denken was, ik raak haar kwijt. Ik werd weer helder toen er aan mij werd gevraagd naar welke kliniek ik wilde gaan. De keuze was Emmeloord. Mijn lieve ouders reden ons erheen. 
Onderweg begon het slechter te gaan en ze probeerde te liggen. Langs de weg stil gestaan en ik en mijn zusje zijn bij Jane in gesprongen. Zo konden we haar ondersteunen.

Eenmaal daar was de dierenarts vrij rustig. Ze werd opgevoeld en ze vertelde dat de darm gedraaid zat. Ik was er nog altijd van overtuigd dat ze het niet ging redden. 
ze vertelde dat ze het konden proberen te redden door te stappen met haar zodat het gas van de darm ging en daardoor de darm weer goed kwam te liggen. Ze mocht dus door naar haar IC box en daar kwam ze aan het infuus. Hierna hebben wij haar achter gelaten met het idee dat het toch goed zou komen en ze misschien niet geopereerd hoefde te worden.

Ik was natuurlijk zeer gespannen maar geen telefoon zou goed nieuws betekenen. De hele avond bleef het stil.. vlak voor ik naar mijn werk vertrok belde mijn vader. Hij had mij bewust laten slapen. Hij vertelde dat Jane toch geopereerd was en het goed was gegaan maar nog moest wakker worden. 
Alle gedachten gingen door me heen. Had ik dan toch een goed gevoel dat het niet goed zat? Toen ik op mijn werk kwam werd er gebeld dat ze toch goed was wakker geworden. 

Ik kon mij natuurlijk niet goed concentreren maar het was dus goed gegaan. Jane had gevochten en was aan het vechten. In de middag mochten we op bezoek en dat was vreselijk hoe we haar daar aantroffen. 

Wel werd ze al snel blij en zagen we een twinkel in haar ogen. Ze herkende ons...de dagen erop volgde en elke dag was spannend. Het leek goed te gaan met haar. Ze zou naar huis mogen. Maar toen..

Ze kreeg een terug val. Haar darm werd onrustig en het hele verhaal leek zich opnieuw af te spelen. Wij als eigenaren zien haar niet elk moment van de dag en alles moet je uit handen geven.

We missen haar. Ze vecht nog steeds. Elke dag. We hopen zo dat het goed komt. We zijn nu 9 dagen verder maar je moet nog even vechten meisje. Kom alsjeblieft naar huis. Je bent ons alles. Onze vechter. Klap naar klap ben je aan het verwerken.

We zijn nu precies 14 dagen verder... De ontsteking in jou darm na de operatie heeft het van je gewonnen. Het kan niet anders en we moeten afscheid nemen. Iedereen heeft gevochten. Tot op het laatst. 

We hebben jou je appeltje gegeven. Ik heb haar zelf naar de inslaap kamer gebracht. Ze keek nog even om. Het was tijd meisje. Floor die jou de afgelopen dagen goed verzorgde is met je mee gegaan. 

Bij de laatste momenten hebben we je geaaid zodat je niet alleen was. 

Lieve jane. we gaan je missen.