Voor mijn schoonvader. Voor iedereen met Huntington. Voor hoop.

Op 20 september 2025 doe ik mee aan de Ironman in Italië. Een slopende uitdaging: 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en 42,2 km hardlopen. Maar geen moment zal ik tijdens die kilometers vergeten waarvoor ik het doe: voor mijn schoonvader. En voor iedereen die te maken heeft met de ziekte van Huntington.

Mijn schoonvader was een fitte man. Een actieve opa. Altijd bezig, altijd scherp, altijd sterk. Tot die verschrikkelijke ziekte hem beetje bij beetje afbrak. Huntington. Een genadeloze aandoening die alles aantast: je motoriek, je geheugen, je gedrag, je persoonlijkheid. Ik heb van dichtbij gezien hoe deze ziekte iemand volledig sloopt. Hoe het lichaam niet meer doet wat jij wilt. Hoe je jezelf kwijtraakt, terwijl je er nog bent.

Wat Huntington nóg genadelozer maakt: het is erfelijk. Kinderen van iemand met Huntington hebben 50% kans om het gen ook te dragen. Die onzekerheid – de angst dat het misschien ook in jouw lichaam sluimert – vreet aan families. Het is niet alleen de patiënt die lijdt, het zijn ook de partners, de kinderen, de kleinkinderen. Het tast levens aan, generaties lang.

Voor mijn schoonvader kwam een behandeling te laat. Maar voor de toekomst is er nog hoop. Onderzoek naar Huntington is volop bezig. Er zijn ontwikkelingen. Er zijn kansen. En er is geld nodig.

Daarom zet ik mijn lichaam in. Voor elke meter die ik afleg tijdens de Ironman wil ik bijdragen aan een toekomst zonder Huntington. Een toekomst waarin kinderen niet meer hoeven te leven met 50% onzekerheid. Een toekomst waarin fitte opa’s opa mogen blijven.

Help je mee? Doneer, deel, steun. Voor onderzoek. Voor hoop. Voor iedereen die leeft met deze rotziekte.

Dank je wel.