lieve mensen, 

Dank u wel om de tijd te nemen even naar mijn verhaal te luisteren.

Voor de mensen die beslissen te doneren, dank u wel, wij hebben enorme appriciatie en het betekend enorm veel voor ons.

Ik ben 38 jaar ik ben mama van Jace, nu drie jaar.

Ik heb al enkele tegenslagen overwonnen, zo had ik een kankergezwel in 2012 , het was maar liefst 17 cm diameter en opengesprongen in mijn buik. Ik heb dit gelukkig overleeft.

Het allerergste en meest onverklaarbare in mijn leven is toen ik een relatie begon met mijn beste vriend. (toen al 17 jaar) Hij vroeg mij om in zijn huis te gaan intrekken, zodat ik de huur niet meer hoefde te betalen voor een appartement op 500m van zijn huis. Dat vond ik een goed idee, en ik twijfelde geen moment om dat te doen, aangezien ik hem reeds zolang kende, en wij zeer goed overeen kwamen.

Toen ik er ingetrokken was dan brak echt de hel los.

Ik heb er nooit mijn domicilie mogen plaatsen dus ik had geen geldige verblijfplaats meer.

Hij verkocht mijn auto, hij sloeg al mijn meubelen en persoonlijke bezittingen kapot.

hij zorgde dat mijn familie met mij alle contact verbrak door leugens over mij te verspreiden, zodanig geloofwaardig dat bijna ik ze geloofde.

Hij ging werken en sloot mij dagelijks op in het huis of in de kelder.

Ik was verweten voor dingen, dat ik totaal niet ben.

Hij sloeg mij hij schopte mij, hij dwong mij tot seks met hem, 

Ik kon nergens heen. Toen ben ik ook nog eens zwanger geraakt terwijl dat eigenlijk bijna niet kon na een zware operatie . 1 eirestok is verwijderd, de andere heeft ook een gezwel.

Geen enkele dokter verstond er hem aan en ik was meer dan 5 maanden ver wanneer hij mij eindelijk naar de dokter liet gaan. 

Ik probeerde het beste te doen voor iedereen.

Toen ons kind geboren was was het nog een grotere hel.

Gelukkig ben iktoen mijn zoon 6 maanden was toch weggeraakt met hulp van mijn moeder.

In totaal ben ik daar 6 jaar gevangen gehouden.

Ik had geen inkomen, ik kon en mocht niet werken, ik had geen identiteitskaart want die had hij afgepakt en dat was de reden dat ik niet weg kon. De huisvestiging kon mij zonder pas niet helpen, zonder pas kon ik geen werk nog uitkering krijgen....

Gelukkig heeft mijn moeder dan alle papieren voor mij in orde gemaakt en mocht mijn domicilie daar staan.

Na zes jaar onvindbaar te zijn voor schuldeisers ben ik echt opgezaldeld met een enorme schulden hoop.

Ook de kosten van de bevalling betaalde ik alleen met grote intrest.

Ik moet leven met 40 euro per week, en ik vind dat zo spijtig.

Ook lijdt ik aan enorm groot trauma. Mijn lichaam staat nu nog steeds in flight en fight.

Ik zou zo graag wat ademruimte hebben, ik sta alleen met mijn kindje...

Ik wil hem niets te kort doen. 

Ik doe er alles aan, het is moeilijk en mijn leven zo veel makkelijker zijn zonder de hoge schuldenberg.

Ik zou graag mijn schulden kunnen betalen en samen met mijn zoon met een propere lei beginnen zonder al deze zorgen.

Het doet pijn dat ik mijn kind moet opvoeden met constante vrees en zorgen die enorm op mijn schouders liggen. 

Ondertussen werk ik alweer, al mijn loon of bijna word afgenomen en onder de schuldeisers verdeeld.

Voor wie doneert, dank u wel,  

Ik ben eeuwig dankbaar.