Een aantal jaar geleden, als starters op een oververhitte woningmarkt, kochten wij een klein vrijstaand huisje in een rustig dorpje met slechts drie straten. Na meerdere keren met meer dan een ton te zijn overboden, voelden we ons enorm gelukkig dat we dit huis wél konden kopen. De vorige bewoners hadden er ruim veertig jaar gewoond. Het was gedateerd, overwoekerd door bramenstruiken, dichtgegroeide bossen en oude bomen. We zagen er echter potentie in, en zijn – naast onze fulltime banen – met hart en ziel gaan verbouwen en opknappen.

De locatie leek perfect voor onze twee paarden, een grote hobby en passie van ons. Er stonden al twee paardenstallen op het perceel, en in de buurt houden meer mensen hun paarden op vergelijkbare manier in de achtertuin. We kregen zelfs de mogelijkheid om van een buur verderop een hectare weiland te gebruiken. Alles leek in balans: werk, huis, dieren, rust. Totdat een directe buurman bezwaar begon te maken – niet tegen óns persoonlijk, maar tegen het feit dat we zijn uitzicht “afnamen”. We hebben het verwoekerde groen verwijderd en een aantal bomen laten staan. Sindsdien is het één lange stroom van meldingen geweest bij de gemeente. Toen de gewone meldingen geen effect hadden – omdat de gemeente inzag dat we alles netjes en met zorg aanpakten – diende hij een formeel handhavingsverzoek in. Niet omdat onze paarden écht overlast veroorzaken, maar omdat hij hierin een kans zag om ons te raken.

De juridische afdeling van de gemeente moest nu beoordelen of alles voldeed. En hoewel het houden van paarden op ons perceel niet verboden is, worden de faciliteiten die wij met zorg hebben opgebouwd nu wél als vergunningplichtig bestempeld. Onze paddock – aanzienlijk kleiner dan een paardenbak – wordt tóch als paardenbak gezien. De omheining mag niet blijven staan, het zand moet weg. En hoewel de schuur volgens de regels vergunningsvrij is geplaatst, mogen de stallen die we daarin gebouwd hebben er volgens de gemeente niet in zitten. Met andere woorden: de paarden mogen er wel zijn, maar alles wat het voor hen én voor ons leefbaar maakt, moet verdwijnen. We hebben een last onder dwangsom gekregen: alles moet voor 24 november zijn afgebroken.

Misschien zijn we er achteraf gezien te naïef ingestapt, en hadden we ons beter moeten inlezen of voorbereiden op wat officieel wel en niet mocht. Maar we hebben altijd het beste voor gehad met onze dieren, onze buren, én de omgeving. Meerdere andere buren vonden het mooi en gunden het ons en keken met belangstelling en enthousiasme naar wat we van deze plek hebben gemaakt. Nu hopen we – met een beetje hulp – de ruimte te krijgen om opnieuw te beginnen. Zodat we kunnen doen waar we van houden, zonder strijd, zonder stress. En vooral: zodat onze dieren weer veilig en prettig kunnen staan, zonder dat dit iemand tot last is.

Daarom deze actie. Met enige schaamte, maar vooral met hoop vragen we jullie hulp. We hebben ons huis – ons harde werk – moeten opgeven. Maar met jullie hulp kunnen we een nieuwe start maken, voor ons én voor onze paarden. Wil je ons helpen deze stap mogelijk te maken? Elke bijdrage – hoe klein ook – brengt ons dichter bij rust, herstel en een thuis waarin we een nieuwe start kunnen maken.