Ik dacht onbreekbaar te zijn. Totdat ik brak. Een jaar geleden kwam ik tot de bittere conclusie dat ik mezelf volledig had uitgeput. De te hoge verwachtingen van mezelf en mijn baan en de druk om te presteren werden me te veel.
Het hersteltraject was een lange, hobbelige weg, vol met tegenslagen die ik nooit had zien aankomen. Het gevecht om mijn lichamelijke en mijn fysieke gezondheid weer goed te krijgen hebben mij ongelofelijk veel moeite gekost en met name ook de dingen die daar tussendoor nog bij kwamen: insult uit het niets, beschadiging van mijn rug en het beëindigen van mijn relatie met mijn ex.
Met namen het laaste waar ik voor gestreden heb is het door de dokter voorgeschreven pijnstillers mee te stoppen en af te bouwen. Afkicken zou je het wel kunnen noemen. Dit was hoop ik mijn laatste maar een bijzonder zware strijd, maar ik heb me erdoorheen geslagen.
Nu had ik nooit voor mogelijk gehouden dat het me nog moeite zou kosten om er vanaf te blijven maar het schijnt dus dat je hersenen daar enige tijd naar kunnen blijven vragen! Nu heb ik in overleg met de arts voor stabiliteit en zekerheid een ander soort medicatie die mij wat stabiliteit en zekerheid geeft waar ik even aan moet wennen.
Nu aan de andere kant van de tunnel, wil ik niets liever dan weer een betekenisvol leven opbouwen. Ik mis het contact met mijn collega's, het gevoel van vrijheid en de voldoening van werken. En het moment om tegen jullie te kunnen zeggen dat ik weer aan het werk kan kijk ik zo ongelofelijk naar uit!!
Helaas houdt de bank en het overschrijven van mijn hypotheek me nog tegen om mijn doelen te bereiken. En zou het heel erg fijn vinden als jullie mij willen helpen met het geld dat ik te kort kom.
Dit weegt zwaar op mijn schouders en ik maak me zorgen over de toekomst van mijn woning.
Ik ben vastbesloten om deze uitdaging ook met alle kracht en positiviteit aan te gaan