Hallo vrienden van mama,

Ik ben Goeshja, het hondje van Shenay.

Ik voel me de laatste tijd vreemd. Mijn lichaam doet pijn zoals nooit tevoren, en het lijkt erop dat ik niet meer dezelfde energie kan opbrengen die ik had als ik achter een bal aan zat of met mama aan het touwtrekken was. De dagen voelen nu langer aan, alsof de tijd zich door de uren voortsleept, en ik kan het gevoel dat er iets mis is gewoon niet van me afschudden.

Mama weet het ook. Elke keer dat ze mijn vacht aait, zie ik de zorgen in haar ogen. Ze heeft me de laatste tijd vaak meegenomen naar de dierenarts. De dierenarts vind ik niet erg – ze zijn aardig en geven me snoepjes – maar ik merk wel dat mama niet blij is als we weggaan.

De dierenarts doet veel tests bij mij, in een poging erachter te komen wat er mis is. Maar ze lijken nooit antwoorden te hebben. Het is frustrerend. Ik weet niet hoe ik mama moet vertellen wat er aan de hand is. Ik wil gewoon beter zijn, kunnen rennen en springen zoals vroeger.

En Noa. Noa was er altijd, altijd aanwezig met haar rustige spinnen en zachte duwtjes. Ze was oud, dat wist ik, maar ze was een troost. Ik kroop naast haar als de nachten lang aanvoelden. Maar ze is er niet meer. Op een dag nam mama haar mee, en toen ze terugkwam, was Noa niet bij haar. Zonder haar voelt het huis leger aan, en ik merk dat ik haar op al haar gebruikelijke plekken zoek, in de hoop haar opgerold in een zonnestraal of weggestopt in een hoek te zien. Maar ze is weg. Mama vertelde me dat Noa erg moe was en dat het haar tijd was om te gaan. Ik begreep het eerst niet echt, maar nu denk ik van wel.

Mama is stiller sinds Noa weg is. Ik zie haar bij het raam zitten, en ik wil naar haar toe gaan, haar hand een duwtje geven en haar vertellen dat ik er nog ben. Maar ik ben zo moe. Ik wil gewoon slapen, mijn ogen sluiten en wegdrijven naar een plek waar ik deze vreemde pijn niet voel.

Maar ook al ben ik moe, ik kan haar niet verlaten. Ik weet hoeveel ze voor me heeft gedaan, hoe hard ze heeft geprobeerd me beter te maken. Ik herinner me de wandelingen die we maakten, de manier waarop ze lachte als ik vond dat een stok te groot was om te dragen, maar ik probeerde het toch. Het zijn die herinneringen die mij op de been houden, zelfs als het moeilijk is.

We hebben onlangs afscheid moeten nemen van mijn beste vriendin Noa, en het is voor ons allebei zwaar geweest. Nu, met alle dierenartsbezoeken en tests, kan ik zien dat mama gestrest is omdat het veel kost. Ze klaagt nooit, maar ik weet dat ze zich zorgen maakt over de manier waarop we het gaan redden.

Als je op wat voor manier dan ook kunt helpen, of het nu een kleine donatie is of gewoon dit bericht deelt, zou dat enorm veel voor ons betekenen. Ik weet dat mama het meer zou waarderen dan ik kan zeggen, en ik wil gewoon weer bij haar zijn, gelukkig en gezond.

Bedankt dat je er voor ons bent. We zijn zo dankbaar voor alle liefde en steun.

Met veel liefde, Goeshja