Ik weet niet goed waar ik moet beginnen. Dit is het moeilijkste dat ik ooit heb moeten schrijven, maar ik ben op een punt gekomen waarop ik niet anders kan. Mijn naam is [Jouw Naam] en ik leef al jaren in een onzichtbare nachtmerrie.

Als kind had ik moeten opgroeien in een liefdevol en veilig thuis, maar in plaats daarvan werd mijn jeugd gekenmerkt door angst, pijn en eenzaamheid. Jarenlang werd ik seksueel misbruikt door een familielid in emand die ik had moeten kunnen vertrouwen. Dit heeft mijn leven voorgoed veranderd. Vanaf jonge leeftijd kampte ik met ernstige trauma’s, paniekaanvallen en nachtmerries. De wereld voelde nooit veilig, en dat doet het nog steeds niet.

Mijn situatie was zo ernstig dat ik uiteindelijk in de jeugdzorg terechtkwam. Maar in plaats van veiligheid vond ik daar nog meer ellende. Ik werd van de ene instelling naar de andere gestuurd. Niemand leek echt te begrijpen wat ik nodig had. En soms, als ik ‘te moeilijk’ werd, werd ik weggestopt. Uren, dagen zelfs wekenlang heb ik in isolatie doorgebracht. Alleen, opgesloten tussen vier muren, zonder iemand om me vast te houden of te zeggen dat het ooit beter zou worden.

Deze ervaringen hebben diepe sporen nagelaten. Nu, jaren later, heb ik nog steeds dagelijks last van PTSS. Ik slaap nauwelijks door de nachtmerries, ik durf vaak mijn huis niet uit, en zelfs de kleinste prikkel kan me volledig uit balans brengen. Het voelt alsof ik gevangen zit in een lichaam en een leven dat niet echt van mij is.

Ik heb alles geprobeerd om beter te worden. Therapieën, EMDR, medicatie. ik heb gevochten, keer op keer. Maar niets lijkt me echt te helpen. Totdat ik hoorde over de impact die een hulphond kan hebben op mensen met PTSS.

Een hulphond kan mij helpen om me veiliger te voelen. Hij kan mijn paniekaanvallen herkennen en me kalmeren, me beschermen in openbare ruimtes en me zelfs helpen tijdens nachtmerries. Voor het eerst in mijn leven zag ik een sprankje hoop. Misschien is er toch nog een weg naar een leven waarin ik niet langer word achtervolgd door mijn verleden.

Maar toen kwam de klap. Een hulphond kost duizenden euros soms wel €25.000. Dit is voor mij onbetaalbaar. Ik heb geen groot netwerk en ik schaam me een beetje om hulp te vragen, maar ik weet niet meer wat ik anders moet doen. Daarom richt ik me tot jullie.

Ik vraag dit niet zomaar. Dit is mijn laatste hoop. Mijn laatste kans om eindelijk de rust en veiligheid te vinden die mij zo lang is ontnomen.

Elke donatie, groot of klein, brengt me een stap dichter bij een hulphond en daarmee een toekomst waarin ik niet langer word geleefd door mijn verleden. Als je niet kunt doneren, zou je dan alsjeblieft mijn verhaal willen delen? Hoe meer mensen dit zien, hoe groter de kans dat ik de hulp krijg die ik zo hard nodig heb.

Als je tot hier bent gekomen bedank ik je vanuit de grond van mijn hart voor het lezen van mijn verhaal. Ik vond het enorm moeilijk om een boekje open te doen over mijn leven maar samen met mijn psycholoog heb ik dan toch deze stap durven zetten ❤️