De familie uit Utrecht:

De familie weet niet meer waar ze nog kunnen aankloppen om hulp te krijgen. Door vele bedragen die ze moeten betalen aan verschillende instanties houden ze 130 euro over om boodschappen te doen voor het gezin. In de supermarkt kijken ze niet verder dan de onderste plank om de goedkoopste en meest houdbaarste product te kiezen. 

Lastig is ook hoe je de jonge kinderen moet vertellen dat ze dat ene product in het supermarkt niet mogen. Wat ook lastig is om je kind geen leuk verjaardag te geven, uitstapjes kunnen maken of vertellen dat ze niet net als hun vriendjes dat kunnen doen. Simpel weg omdat er geen geld is en het nog jaren duurt voor ze een normaal leven kunnen hebben. 

Voor de kinderen is het niet alleen lastig maar de ouders hebben het ook moeilijk en willen het liefst dat ze de tijd kunnen terugdraaien en de schulden nooit in hun leven waren gekomen. 

Wat ik als vriendin van de moeder wil is dat zij als gezin weer gelukkig zijn. Ze werken beide hard om aan hun loon te komen maar wanneer het binnen is, is het net zo snel weer weg na alle rekeningen. Dat moet zo snel eindigen zodat ze alleen de vaste lasten hebben en wat leuks kunnen doen als gezin. Dat de kinderen weer een leuk nieuw outfit kunnen kiezen en kopen, dat ze in het weekend als familie wat leuks kunnen doen maar het belangrijkste is dan ook dat ze zich geen zorgen hoeven te maken of ze de maand redden met eten. 

Wat ik wil is dan ook dat wat jij kan missen al is het 2 euro, dat je het uitgeeft aan deze familie. Alle klein beetje wat iedereen kan geven zou hun helpen. Dan hoop ik dat ik mijn vriendin en haar gezin gelukkig kan maken en dat ze kunnen zien dat je nog lieve mensen hebt in de wereld die je willen helpen.

Heb een stukje niet zo duidelijk uitgelegd. Maar iedereen weet dat na een faillissement alles wordt kwijtgescholden. Maar de problemen stapelde op of beter gezegd de kosten stapelde op na het faillissement. De switch die zij van leven moesten maken kwam hard aan en dat konden ze en wilde ze niet beseffen. Waardoor ze nog vast wilde houden aan hun 'normale ' leven. Door de depressie die ze kregen en het niet accepteren belandde ze in een zwarte gat waar ze niet uit konden klimmen. De vaste lasten blijven in de tussentijd doorlopen en als je het niet betaald dan lopen de kosten al snel op. Toen ze hun ogen opende en aan de bel trokken was het al laat want de kosten waren hoog. Dat beseffen zij ook en daar hebben zij ook spijt van maar het is te laat. Nu hebben ze wel betalingsregelingen kunnen treffen met verschillende incassobedrijven maar het zijn grote bedragen waar ze niet zo snel mee klaar zullen zijn.