Onlangs kwam ik dit schrijnende verhaal tegen (hieronder) en het voelde dat ik iets moest doen om te helpen! De liefde die deze baasjes hebben voor hun hond is zo waardevol! Ondanks dat het deze mensen duizenden euro's heeft gekost hebben ze niet opgegeven. Hier alleen al om zou het mooi zijn dat de baasjes na alle inspanningen wat verlichting op financieel gebied te kunnen aanreiken! 

Lees het verhaal zelf:

Dag 14 van Bailey’s ziekte. Een terugblik en update.

Op vrijdagavond 20 mei lieten we, zoals elke avond, vlak voor het slapengaan onze drie herders nog even uit. Na het wandelen kropen ze alle drie in hun eigen mandje. De volgende morgen wilde Bailey niet uit haar mand komen. Ze bleek volledig verlamd.

Uiteraard hebben we meteen onze dierenarts gebeld maar hij had geen idee wat Bailey mankeerde. We kregen Prednison mee en een vitamine-B kuur maar het voelde voor ons niet goed. Om deze reden hebben we contact opgenomen met een kliniek waar we meteen terecht konden. Maar ook hier wisten ze het niet. Diverse röntgenfoto’s en scans zijn er gemaakt, bloedonderzoeken zijn er gedaan maar niets was afwijkend.

We hadden die week gebarbecued. Zou ze een satéprikker opgegeten kunnen hebben? Nou zijn we daar redelijk secuur mee geweest, maar 100% garanderen konden we het niet. De artsen vermoedden een darmperforatie. Dus hebben we Bailey laten opereren. Echter voor niets, er is niets gevonden. Ook in deze kliniek stonden de artsen voor een raadsel. Haar situatie ging echter niet bepaald vooruit. Ze bewoon alleen haar oren en ogen nog.  Ze was echter volledig helder.

Op eigen initiatief hebben we een paar dagen later contact opgenomen met een specialistische dierenkliniek. Ook hier is ze weer door de hele mallemolen gegaan. Er zijn weer opnieuw röntgenfoto’s gemaakt en er is weer opnieuw bloedonderzoek gedaan. En hier kwam de diagnose: De hondenversie van de ziekte van Guillain Barré. Dit is een auto-immuun ziekte waarbij je eigen afweerstoffen die vrijkomen na een simpel virusje, Bailey had 14 dagen eerder een buikgriepje gehad, de overgang van de zenuwen naar de spieren aantast. Hierdoor voelde ze wel pijn maar kon ze zich niet bewegen. Het goede nieuws was dat ze er geheel of gedeeltelijk van op zou knappen, het slechte nieuws was dat het lang kan duren. Gelukkig had ze een “milde” vorm, dus haar ademhaling en spijsvertering was niet aangetast.

Inmiddels zijn we 14 dagen en duizenden euro’s verder. Ze is thuis. We hebben voor haar een speciaal orthopedisch bed gekocht met wielen eronder zodat we haar met bed en al kunnen verplaatsen. Bailey heeft een katheter omdat ze niet kan plassen. Elk uur moeten we haar omdraaien om doorliggen te voorkomen en om haar longen te blijven stimuleren. Dit moet ook ’s nachts dus we slapen al 14 dagen zeer slecht en kort.

We zien nu kleine lichtpuntjes. Bailey kan haar nek weer bewegen. Als we haar op haar borst leggen om te eten of te drinken, dan kan ze haar kop een tijdje ophoog houden. Ook “schud” ze af en toe haar lichaam en haar voeten maken af en toe hele kleine bewegingen. Ze is bloed sacherijnig naar de andere honden, ze laat haar tanden zien en hapt zelf naar de anderen. Ze is zich zeer bewust van haar kwetsbaarheid.

We hebben de artsen gevraagd of we dit alles doen voor onszelf of voor haar. Ons is echter verzekerd dat we dit voor haar doen. Dat ze waarschijnlijk (vrijwel) volledig van deze aandoening geneest en dat ze na genezing weer een hondwaardig bestaan heeft. Daarom zetten we ons in voor haar herstel.