Ga ik het doen.. nee toch niet. Maar ik red het niet.. hulp vragen is moeilijk.. gevechten die ik elke dag met mijzelf heb. 

Ik, een mama.. een alleenstaande mama met 2 zonen van bijna 12 en bijna 9. 

Ik leef niet meer, ik overleef. Elke dag is een gevecht, een struggle. 

7 jaar geleden zijn wij alleen komen te staan, met een hoop schulden. Een papa die geen alimentatie betaald en daar niets in meebrengt. 

Een mama die heel hard werkt om de mondjes te kunnen voeden maar het hoofd niet meer boven water kan houden. 

De schulden lopen op, de koelkast word steeds leger. 

Deurwaarders die beslag komen leggen, deurwaarders die brieven komen brengen dat het gas word afgesloten. Dat we geen verzekeringen meer hebben. Doorlopen met kiespijn omdat we het niet kunnen betalen. 

Auto gaat kapot, geen ruimte voor een nieuwe. Hoe gaan we nu naar de voetbal? Hoe gaan we nu naar belangrijke afspraken? Jeugdzorg die erboven op zit en waarschuwingen stuurt omdat ik niet naar de afspraken kan komen. Hoe? Hoe moet ik een half uur verder van onze woning naar een afspraak komen als er nog 2 euro op mijn rekening staat en wij nog 3 weken door moeten. 

Ik weet het niet meer. Ik zie het einde van de hele donkere boze tunnel niet meer. Instanties die niet mee werken maar het eigenlijk alleen maar erger maken. 

2 hele lieve zonen die hun stinkende best doen op school en super lief zijn voor hun mama. Maar zorgen meedragen die kinderen niet horen te dragen. 

Ze zien mama huilen, ze zien mama ongelukkig. Willen mama helpen, maar hoe? Oudste zoon gaf zelfs aan mam ik ga wel kranten lopen dan kan ik helpen.

Mijn hart breekt. Ik breek. Ik kan niet meer. En heb hulp nodig maar weet niet waar te zoeken. 

Ik heb een stukje ademruimte nodig. Ik meld me daarom aan, en neem het risico. Elke euro helpt. Ik hoop daarom dat er mensen zijn die zich kunnen inbeelden in dit soort situaties en een hart over hun hart kunnen halen.

Ik wil het ergste gedeelte van mijn schulden afbetalen. Zodat de meeste last en de meeste druktemakers van mijn dak af zijn. Zodat we weer een beetje kunnen leven. Zodat we weer wat kunnen ademen. En ik heel misschien wel een klein kadootje onder de kerstboom kan zetten voor mijn 2 geweldige kanjers van mannen! 

Bij voorbaat dank! 

Een hele verdrietige, gebroken, hardwerkende en oververmoeide mama.