Ik leef al heel lang op kantje boordje van dakloosheid. Op mijn 15 stond ik op straat voor een maand en geloof me als ik zeg dat het een hel was. Daarna ben ik doorverwezen naar een internaat en ik wist ook wel dat ik mijn leven niet kon opgeven met deze 2de kans. Maar ik zocht en ik zocht naar een manier om gelukkig te zijn en iets te maken met mijn leven. Ik ben 19 jaar nu en leef in een vluchtelingasiel. Hier kan ik ook niet lang blijven want er zijn altijd mensen die het moeilijker hebben. Ik ben ten einde raad en weet niet wat ik moet doen. Ik heb ten laatste nog tegen februari de tijd om hier te verblijven. Als dit niet lukt sta ik officieel op straat en dat is het einde. Als jullie niks meer van me horen, ik wens iedereen alle liefde en steun en weet dat jullie er altijd overkomen, het maakt niet uit hoe hoog de berg is.