Lieve Angelique Richard, We kennen elkaar helemaal niet. Hebben elkaar nooit ontmoet en zijn dus volslagen vreemden van elkaar. Maar dat boeit voor geen meter en interesseert ons ook niet. Want je hoeft elkaar niet te kennen om een helpende hand te bieden. Wij doen alles op gevoel. Ik ga het hier met jou echt niet over jou jullie situatie en je medische, lichamelijke en of mentale problemen hebben. Bedoel ik NIET negatief, maar ik spreek ook uit ervaring en weet dat je daar al genoeg over gevraagd bent. En elke keer maar weer hetzelfde verhaal vertellen word je ook moe van en kan je mentaal alleen maar negatieve energie van krijgen. Ik ga zelfs niet vragen hoe het met jullie gaat. Niet uit desinteresse maar omdat je met zo'n vraag altijd weer geconfronteerd word met die tegenslagen in je leven nu. Ik wil je alleen maar positieve energie geven. Jullie hoeven ABSOLUUT GEEN verantwoording aan ons af te leggen voor onze donatie van 250, Ik kwam puur per toeval een filmpje van jullie tegen op Youtube die ik om wat voor reden dan ook af heb gekeken. Dus ik ken de hoofdpunten van jullie tegenslagen al. Misschien denken jullie dat wij financieel rijk zijn door aan jullie 250, te schenken terwijl we wildvreemden van elkaar zijn. Maar nee, wij zijn ook niet financieel rijk maar we zijn tussen onze oren wel rijk . Net zoals Richard in het filmpje zei interesseert ons geld ook niet zoveel. Ik heb het nu liggen wil het graag missen voor jullie. Als wij daar 2x als gezin minder voor uiteten moeten, doen we dat ook graag. Want thuis eten we net zo lekker zeggen we dan. Wij kennen de klappen van het leven ook. Ik kampte met zware suicidale depressies maar daar heb ik juist veel van geleerd en ben daar een wijzer en stabieler mens van geworden en ben daar nu van af. Ben ook chronisch ziek, heb de ziekte van Crohn. Maar aan die negatieven dingen denk ik niet meer. Dus denk alleen maar aan wat we nog wel hebben, en daar leven we nog meer dan graag voor. We hebben een dochter en een zoon. Zoon is lichamelijk gehandicapt en ziet permanent in een rolstoel. Hij is niet zo geboren, want hij kwam juist kerngezond en perfect ter wereld. Die handicap heeft hij door een grove fout van mij gekregen. Vreselijk natuurlijk. Ik word daar elke dag mee geconfronteerd als ik hem zie. Maar waarom in zak en as blijven zitten. De klok kan niemand terug draaien dus door mijzelf de schuld te blijven geven en er depressief van te worden heeft geen zin, helpt niet en maakt het juist moeilijker voor het gezin. Onze zoon is nu 18 jaar oud en hij kent de waarheid achter zijn handicap. Ondanks dat hij weet dat ik hem het lopen en vele andere dingen in het leven ontnomen heb, ben ik elke dag van zijn leven zijn grote held. Hoe mooi is dat..! Heb aub geen medelijden met ons. Na vele jaren hel schijnt de zon weer in ons leven en gaat alles goed. We zijn geen slachtoffers en geen schuldigen meer. Gedachten zijn krachten..! Veel liefs en sterkte voor jullie Angelique Richard. Doe wat je wil met het geld. En mochten jullie al voldoende donaties ontvangen hebben...... doe er dan wat mee samen met en voor jullie lieve dochter.. Mvg, Bart Nunung Tonckens

Sterkte! Alle kleine beetjes helpen hoop ik het streefbedrag te bereiken.