Hoi Ik ben Frank,

52 jaar en op dit moment dat ik dit typ zit ik in mijn tweede chemo kuur. Ik hoop met deze kuur nog iets te kunnen rekken in mijn palliatieve fase. Mijn dochter Maxim is 25, een pracht mens. Haar vriend is drie jaar geleden uit het leven gestapt en na vallen en opstaan ging het weer beter met haar. Maar toen een jaar geleden mijn diagnose. Haar wereld stortte in.

Het moeilijkste van mijn diagnose is dat ik haar zo zie strijden hiermee. Van een stralende zonneschijn die ze was, is een vrouw overgebleven die te veel de dood om haar heen heeft. 
Ik zou graag met haar op reis gaan om de zonneschijn weer wat terug te brengen. Samen een roadtrip. Leven delen.

Ik heb een prachtig leven gehad. Alles mogen zien en voelen. Helaas sinds mijn 46ste 100 procent afgekeurd op PTSS.

Dus zulke financiële terugslagen gehad dat ik na de diagnose vorig jaar een huis moest kopen omdat de hoge huur niet meer te doen was. En dat met elke spaarcent moeten aankopen en renoveren. Geen hypotheek als palliatief IVA uitkeringsgerechtigden.

Ik heb net als een ieder hard gewerkt en goed verdiend maar moet nu zien dat ik in mijn laatste twee? levensjaren helemaal platzak ben. 52 jaar 23 uitzaaiingen en geen euro meer op mijn naam behalve mijn huis dan waar ik in wil overlijden en nalaten aan mijn dochter zodat zij verder kan.

Ik begrijp dat dit kan overkomen als een huil verhaal. Maar dat is het eigenlijk ook.

Ik zou graag post Corona en post Chemo die roadtrip met mijn dochter Maxim willen maken.

Ik ben er trots op dat ik altijd voor mensen heb gezorgd. En dat ik durf te vragen: Help je mij?